Rahmet denizi sahabe kiramdan Âmir bin Füheyre hz.leri Allah cc cümlesine rahmet etsin. Amir Bin Fuheyre, aslen Ezd kabilesine mensup. Darülerkam’a çekilmeden önce müslüman olan kölelerdendi, Nice yıllar herşeylerini kaybedip, insanlıklarını unutmuş kimselere hizmet’etti. Ama bütün hizmetlerinin karşılığı, sadece karın tokluğuydu. Amir Bin Fuheyre radıyallahu anh hicrette canı pahasına büyük hizmet gören fedakar bir yiğitti. Âmir bin Füheyre, Suffe Ashâbı’ndandı. Sahabilerin kurralarından, yani güzel Kur’ân okuyanlarından birisiydi. Peygamberimizin kâtipleri arasında da yer alıyordu.
AMİR B. FUHEYRE
(Meleklerin defnettiği şehit)
Bir insanı meleklerin gömmesi garip görünebilir. Fakat bu insanın Rasûlullahın ashabından ve İslâmın öncülerinden vücudu yara ve yanıklarla doluncaya kadar işkence edilenlerden olduğunu öğrendiğimizde gariplik kaybolur. O, bütün bunlara rağmen dininden vazgeçmemiş, işkence edenlere boyun eğmemişti. İşkence ve baskı, aksine onun imanını artırmış ve sağlamlaşmıştı. Nihayet o kendisini melekler seviyesinde temiz hale getiren berraklık ve saflık derecesine ulaşmıştı.
Amir b. Fuheyre, et-Tufeyl b. el-Haris’ in mevlâsı (azatlı kölesi) idi. Et-Tufeyl ise Hz. Âişe’nin, anası Ummu Ruman’dan kardeşiydi.
Amir, Hz. Muhammed’e gökten haber geldiğini, yahudi ve hristiyan âlimlerinin ellerindeki mevcut mukaddes kitapların da onu müjdelediğini duyunca, Rasülullah’a koştu ve onun huzurunda müslüman oldu. Onun müslüman olması Kureyş’in öfkelenmesine sebep oldu. Çünkü onlar yeni dinin yayılmasından korkuyorlardı. Onu dininden döndürmeye çalıştılar. Bazen kölelikten azat edeceklerini vadettiler. Bazan da tehditler savurdular. Fakat o, vaad ve tehditlere kulaklarını tıkadı. Sadece Allah’tan korkarak İslâm yolunda yürümeye devam etti.
Putlara tapmayı bırakan ve dine uyan kölelere karşı otorite sağ-layamamaları Kureyş’in zoruna gitti. Elbiselerini soyduktan sonra, onları sıcak kumların üzerine yatırıyorlar ve vücutlarını ateşte kızdırılmış demirle dağlıyorlardı. Buna rağmen onların hiçbiri tekrar putlara taparak kurtulmayı istemediler. Peygamber (s.a.v.) bu ezilenlere işkence edildiğini görüyor ama onlar için, Allah’a dua etmekten başka bir çaresi yoktu.
Ebu Bekr es-Sıddık (r.a.), Amir b. Fuheyre’nin müslüman olduğunu ve her gün, insanın dayanma gücünün üstünde işkencelere katlandığını öğrenince, et-Tufeyl’e gitti, Amir’i onlardan satın alıp azat etti (kölelikten kurtardı).
Hz. Ebu Bekir’in âdeti böyleydi. Islâm’ın gücünün artması ve daha çok yayılması için köleleri satın alır ve azat ederdi.
Günler geçer Amir b. Fuheyre muhacirlerle birlikte Medine’ye hicret eder ve Sa’d b. Hayseme’nin evine misafir olur. Sa’d, ikinci A-kabe biatındaki oniki nakipten (temsilciden) biriydi. Ayrıca Rasûlullah (s.a.v.) Muhacirlerle Ensarı kardeş yaptığında Amir b. Fuheyre’yle el-Haris b. Evs’i kardeş yapmıştı.
Medine-i münevvere’de ticaretle meşgul oldu. Bütün farzları Rasûlullah’ın (s.a.v.) arkasında kılar. Az konuşur, çok susardı. Allah’ı zikretmeyi herşeye tercih ederdi. Dünyalık olarak günlük azığından silahından ve elbisesinden başka hiçbir şeyi yoktu. Bu sebeple o, çok ibadet eden, çok yalvaran ve dünya malına hiç önem vermeyen birisiydi.
Bedir savaşı geldiğinde, Amir b. Fuheyre savaşa katılan mücahitlerdendi. Fakat o, yayaların saflarındaydı. Çünkü bir at veya devesi yoktu. Bu savaşta büyük yararlık göstermişti. Yine okçuların yerlerini terketmesi üzerine müşriklerin dağdaki gedikten müslümanlara hücum etmeleri neticesinde Rasûlullah’a muhalefetin karşılığı olsun diye Allah’ın müslümanlara verdiği ilahi bir ders olarak kabul edilen Uhud’da da iyi bir savaş çıkarmıştı.
Günler geçti ve hicretin dördüncü yılının sefer ayı girdi. Necid’den Rasûlullah’a adı Amir b. Malik, künyesi Ebu Bera olan ö-nemli bir kişi geldi. Rasûlullah ona İslâm’ı anlattı. O, ne müslüman oldu, ne de müslümanlıktan uzak kaldı.
Rasûlullah’a (s.a.v.):
– Ya Muhammedi Eğer ashabından birkaçını gönderecek olursan, onlar kavmimi senin dinine sevkedebilirler. Onların seni kabul edeceklerini umuyorum, dedi.
Rasûlullah (s.a.v.):
– “Göndereceğim kişiler hakkında Necid halkından korkarım”
dedi.
Ebu Bera:
– Onlar benim himayemdedirler. Onları gönder de, halkı dinine davet etsinler, dedi.Peygamber (s.a.v.) seçme sahabilerinden kırk kişiyi yola çıkardı. On iki nakipten birisi olan el-Munzir b. Amr’ı onlara komutan yaptı. Bu kırk kişinin arasında Amir b. Fuheyre de vardı. Seriyye, adı Bir-i Maune olan bir yere vardı. Çadırlarını kurdular, Seriyyedekiler Haram b. Nilhan’ı Rasûlullah’ın mektubunu teslim etmek üzere bölgenin reisi durumundaki Amir b. et-Tufeyl’e gönderdiler. Amir b. et-Tufeyl, mektubu okumadan kılıcını çekip Haram’ı öldürdü. Sonra, Haram’ın arkadaşlarını öldürmek için Amir oğulları kabilesini yardıma çağırdı. Onlar Amir’in çağrısına cevap vermeyip:
– Biz, Ebu Bera’ın sözünü bozmayız, dediler.
Amir bu defa Suleym oğulları kabilesini yardıma çağırdı. Onlar, Amir’in çağrısına cevap verdiler ve seriyyeyi kuşatıp müslümanlarla çarpışmaya başladılar. Böylece üç kişi hariç seriyyenin adamlarını öldürdüler.
Bir-i Maûne toprağında şehitliğe erişenlerden biri de Amir b. Fuheyre idi Cebbar b. Sulme mızrağı onun iki omuzunun arasına sapladı ve mızrağın demiri göğsünden çıktı. Mızrak saplandığı sırada Amir:
– Vallahi, kazandım, dedi.
Cebbar:
– Adam öldürüldüğü halde neyi kazandı? diye sordu.
Ona:
– Şehitliği kazandı, diye cevap verdiler.
Cebbar:
– Onun, gözümden kayboluncaya kadar göğe kaldırıldığını gördüm, dedi ve müslüman olduğunu ilân etti.
Yine bu anlamda, Amir b. et-Tufeyl:
– Müslümanlardan öldürülünce yerle gök arasında yükseltildiğini gördüğün adam kimdi? diye sordu.
Diğerleri de:
– O, Amir b. Fuheyre’ydi, diye cevap verdiler.
Rasûlullah (s.a.v.) olanları duyunca, çok üzüldü ve:
– “Bu, Ebu Bera’ın işidir. Ben, zaten onları, istemeye istemeye ve korka korka göndermiştim” dedi. Rasülullah’a (s.a.v.)
– Şehit edildikten sonra Amir b. Fuheyre’nin cesedini bulamadılar, dediler.Rasûlullah (s.a.v.) de:
– “Onu melekler defnettiler. Alây-ı illiyyine çıkardılar, diye cevap verdi.1
