AHMED BİN EBÛ VERD
Evliyânın büyüklerinden. Künyesi Ebû Hasan’dır. Bağdât’ta doğup, büyümüş ve orada yetişmiştir. Doğum ve vefât târihleri kesin bilinmiyor. Mîlâdî dokuzuncu asrın ikinci yarısında vefât ettiği tahmin edilmektedir. Muhammed bin Ebû Verd’in kardeşi olup, ikisi de zamanlarının meşhûr velîlerindendir. Cüneyd-i Bağdâdî’nin yakınlarından olup, onun, Sırrî-yi Sekatî’nin, Hâris-i Muhâsibî’nin, Bişr-i Hafî’nin ve Ebü’l-Feth el-Hammâl’in sohbetinde bulunmuş, tasavvufta yetişip, yükselmiştir.
Buyurdu ki:
“Üç şey vardır ki, bunlar bir velî kulda arttıkça, güzel hâlleri artar:
1. Makâmı yükseldikçe, tevâzusu artar.
2. Malı çoğaldıkça, cömertliği artar.
3. Ömrü uzadıkça, hizmeti artar.”
“Velîler, şunlara riâyet sebebiyle Allahü teâlânın rızâsına kavuştu. Din büyüklerinin kapısından ayrılmamak, muhâlefeti, karşı gelmeyi terketmek, hizmetlerde mâhir ve gayretli olmak, musibetlere sabretmek.”
“Dünyâyı, onu isteyenlere bırakmak, onlardan ve dünyâdan yüz çevirmek akıllıların işidir.”
“Dünyâ sevgisinden ve onun sevgisine tutulanlardan yüz çevirenleri, yerdekiler ve gökdekiler (melekler) sever.”
KAYNAKLAR
1) Tabakât-ı Ensârî; s.270
2) Nefehât-ül-Üns; s.129
3) Sıfât-us-Safve; c.2, s.222
4) Hilyet-ül-Evliyâ; c.10, s.315
5) Nefehât (Osmanlıca); s.178
