Adamın babası iyice ihtiyarlamıştı. Kendi kendine yemek bile yiyemiyor, üstüne başına döküyordu. Olur olmaz zamanlarda yaptığı konuşmalarla da ev halkını rahatsız ediyordu.
Bir gün oğlu, kendi oğlunu da yanına alarak babasını uzaktaki bağ evine götürüp bıraktı. Çocuk, babasının bu davranışını anlayamamıştı. Dönerken sordu:
– Niçin dedemi bağ evine bıraktın babacığım?
– Çünkü, dedi babası; çok ihtiyarladı. Bizi rahatsız edecek hale geldi. Burada tek başına rahat eder. Arada uğrayıp yiyecek filân getiririz.
Çocuğun gönlünde bir burukluk meydana geldi. Herşeye rağmen o, dedesini seviyor, bu davranışın doğru olmadığına inanıyordu.
– Bir soru sorabilir miyim baba?
– Sor yavrum.- Düşünüyorum da birkaç yıl sonra sen de dedem gibi yaşlanacaksın. Yemek yerken üstüne dökecek, etrafı kirleteceksin. Onun bütün yaptıklarını yapacaksın kısacası. O zaman ben de seni alıp bu bağ evine mi getireceğim? Evlâtlık bu mu? Beni bunun için mi yetiştiriyorsun?
Çocuğun babası şaşırdı. Ne cevap vereceğini düşündü ama bulamadı. Oğlu haklıydı. Bir gün kendisi de yaşlanacak, şimdi bağ evine yapayalnız bıraküğı babasına benzeyecekti. Her insan doğar, büyür ve yaşlanırdı. Gençlerin görevi yaşlılara yardımcı olmaktı. Onları üzmek, horlamak, yapayalnız bırakmak değil…
Büyük bir hata ettiğini anladı. Bir süre hüngür hüngür ağladıktan sonra oğluna döndü:
– Çok haklısın oğlum. Ben babama ne yaparsam sen de bana ajansını yaparsın. Gel bağ evine dönüp babamı oradan alalım. Bugünün ihtiyarı o ise, yannın ih-tiyan benim, öteki günün ihtiyarı da sensin. Böyle sürüp gidecek bu.
Bağ evine döndüler. İhtiyar dede kapının eşiğine oturmuş bekliyordu. Oğlu:
– Korktun mu?., diye sordu.
İhtiyar:
– Hayır, dedi. Geleceğini biliyordum. Çünkü ben babama böyle davranmadım ki sen bana böyle davranasın.
İhtiyarın bir elinden oğlu, bir elinden torunu öptü.
Oğlu ağlayıp af diledi ondan. Hakkını helâl etmesini istedi. İhtiyar hakkını helâl etti. Birlikte tekrar eve döndüler. Ve o günden sonra yaşlı adamın bir dediğini iki etmediler.
Öylece daha mutlu oldular…
