BABA NAMAZINI YENİDEN KIL
Dertli bir adamın bir çuvalı kaybolmuştu. Çuval diyor da başka bir şey demiyordu…
Aramadığı, taramadığı yer kalmamıştı. Ne ki, çuvaldan eser yoktu…
Bir gün hak huzuruna durmuş namaz kılıyordu… Adamın bir de oğlu vardı ki, gönlü hikmet yuvası idi… Ay parçası gibi bir çocuktu. Ay, gece kervandakilere nasıl yol gösterirse çocuk da öyle yol gösteren bir ışıktı…
Namaz kılan baba birden namazım bitirip oğluna seslendi:
— Yavrucuğum!… Çuvalı koyduğum yeri şimdicek hatırladım. Git filân yerden al, getir!…
Çocuk, babasının bu gafletine hayret etmişti:
— Ey benim babam, dedi, namazım yeniden kıl!… Çünkü sen namaz kılmıyor, çuval arıyordun… Böyle bir namazın kimseye faydası dokunmaz!…
