Bir gün şoförüm Ünver bana bir askerlik hatırasını anlattı. Şöyleydi: “Askerde iken Jiple Çanakkale’nin Kirtepe köyüne gidecektik. Akşam çıktık karargâhtan. Yolda, jipin farlan karşıma acayip bir müfrezeyi çıkardı. Nasıl heyecanlandım, nasıl frene bastım ben de bilmiyorum. Jip zınk diye durunca komutanım, nerdeyse camdan fırlayacaktı. Döndü bana, biraz da sertçe sordu:
“Ne var? Niye durdun?”
Elim, ayağım titriyordu. Dedim ki:
“Komutanım, siz görmüyor musunuz? Önümüzden, tüfenkli, teçhizatlı bir manga yolu kesip geçiyor…”
Ama kıyafetleri şimdiki gibi değildi. Ben aptallaşmışken, komutanım, gözlerini oğuşturup, yerinde oturup kalktı ve mırıldandı:
“Çanakkale harbindeki asker kıyafetleri… Başlarında fes var, poturlu hepsi… Biz rüya görmüyoruz değil mi?”“Hayır komutanım… Görevdeyiz… Kirtepe köyüne gidiyoruz…”
Hiçbir şey söylemeden müfreze geçene kadar bekledik. Yolun karşısına geçip ağaçlarla dolu arazide kayboldular… İkimiz de donduk, kaldık. İlerlemeye başladık ama, ikimizin de benzi kül gibi. Kirtepe’ye vardığımızda, bizim şoke olmuş hâlimizi gören, yaşlı bir amca sordu:
“Ne o komutanım? Nöbet mangasına mı rast geldiniz yoksa?”
“Şey, evet. Nedir bu? Anlatır mısınız?”
“Ah komutanım ah! Bu manga, Çanakkale savaşında nöbet tutan bir manga imiş. Fransızlar bu bir manga askeri şehid etmişler. Bu şehit manganın askerleri, her akşam, güneş battıktan sonra, görevini yerine getirmek için gidiyormuş gibi, yolu karşıdan karşıya geçip, ormanın içinde yürüyüp kayboluyorlar…”
Hatırayı dinlerken, o Nöbet Mangası gözlerimin önünde canlandı. Gönlüm yoğunlaşarak, gözlerimden damlalar halinde aktı. Yanağımdan göğsüme doğru süzüldü durdu…
Bu millet, gerçekten çok büyük bir millet…
