T E V B E
Bir gün Allahın Resulü sahabilerine şöyle anlattılar:
— Sizden evvelkiler içinde bir adam vardı. (Ki bu adam) 99 kişi öldürmüştü. (Yâni kesip biçen, kan döken bir katildi.)
Sonra, bu adam evinden çıkıp (yollara düştü) :
— Dünyanın en büyük âlimi kimdir?
Diye soruşturuyordu. Ona dediler ki:
— Filân râhibe git!
Katil adam hemen o râhibin yanma gitti ve dedi:
— Ey Râhib! 99 adam öldürdüm, tevbe etsem olur mu?
Râhib:
— Hayır, dedi, tevben kabul olmaz!… (Çünkü baştan ayağa kana bulanmış birisin sen)…
Adam büsbütün kızdı, kılıcım çektiği gibi o râhibin de kafasını kopardı… Öldürdüklerinin sayısı onunla yüzü doldurdu. (Ne var ki, o yine ümidini yitirmemişti… Gittiği yol korkunçtu, tevbe etmek, bu kan denizinden halâs olmak istiyordu)…
Sonra:
— Yeryüzü halkının en âlimi kimdir?
Diye yollara düştü. Yine ona varacak, bu lekeden temizlenmenin usûllerini soracaktı…
Kendisine âlim bir kimseyi tavsiye ettiler:
— Sen ona git, belki bir çâre bulursun!…
Nihayet o âlimin huzuruna vardı:
— (Ey iş bilen,) dedi, 100 adam öldürdüm, tevbe etsem kabul olur mu?
Alim şöyle cevap verdi:
— Evet!… Seninle tevben arasında kim hâil olabilir,
filân yere git, orada Allah”a ibâdet ile meşgul insanlar vardır. Onlarla beraber Allah”a ibâdet et… Sakın memleketine dönme; zira orası fena bir yerdir!…
Bunun üzerine yine yolları eline doladı. (İçinde çağlayan nedâmet ateşiyle gidiyordu. Ne var ki), yan yola eriştiğinde ölüm onu yakalayıverdi.
Rahmet melekleri ile azab melekleri (hemen onun başında beliriverdiler). Bu adam hakkında münakaşa ediyorlardı. Rahmet melekleri şöyle diyordu:
— Bu adam, candan tevbe ederek geldi… (Ömrü vefa etmedi ki, daha birçok iyilikler yapsın)…
Azab melekleri ;
— Hayır, dediler, bu adam hiçbir iyilik işlememiştir… (ömrü kan dökmekle geçmiş)…
(Rahmeti sonsuz olan Allah onların yanma bir başka melek gönderdi)… Melek insan kıyafetinde geldi, onu aralarında hakem yaptılar. Melek şöyle dedi:
— îki taraftaki mesafeyi ölçünüz; hangi tarafa daha yakın ise, adam o tarafındır!…
Mesafeyi ölçtüler; adamı varacağı yere daha yakın buldular. Bundan dolayı onu rahmet melekleri aldılar…
Bu hâdise de gösteriyor ki, Allah’ın rahmetinden hiçbir zaman ümit kesmemek lâzımdır. Ihlâs ile yapılan her iş karşılıksız kalmaz. Evet:
Tevbe, günah kirinin bir temizlik kurnası O çeşmeye gel de sil, gönül aynandan pası!…
(2) Tecrid-1 Sârih: 9/198; Müslim…
