A YOLDAN ÇIKMIŞ
İslâm büyüklerinden Ebû Bekir Vasıti, bir gün, bir tımarhaneye gitti, delilerin hâline nazar ediyordu…
Bir de baktı ki, delinin biri sarhoş bir halde. Arada bir nâra atıp elini eline vurmada, neş”eden başmı eğmede, oynayıp sıçramadaydı… O kadar zevke dalmıştı ki, âlemden bile haberi yoktu…
Ebû Bekir Vâsıti ona sokulup:
—  yoldan çıkmış, dedi, adamakıllı iplerle bağlanmış, âdeta kahrolmuş gitmişsin. Şu zincirler içinde tutsaksın da bu neş”e nedir? Zincirlere kul olmuşsun, neden kendini hür sanırsın?
Deli, şeyhin huzurunda öyle bir sözler etti ki, şeyh de şaştı, âlem de…
Dedi ki:
— Ayağımda zincir var ama, gönlümde bağ yok… Gönlüm hep onunla… Aslım, hakikatim de gönülden ibaret… Hür bir gönlüm olduktan sonra şu hal, bana vuslattır…
Ayağımı delilik zinciriyle bağladılar ama hiç olmazsa gönlümü bağlamadılar ya!…
Ey şeyh!… Bir an için gönül denizine dal da, ayağm balçığa saplanmasın!… Gönlünü bu âlemde Hak aşkiyie yaktın, parlattmsa nerden cehennem ateşine yanacaksa artık? İmkân var mı?…
Deliden bu sözleri duyan şeyh değirmen taşlan gibi dönmeye başladı ve dedi:
— Vah bana!… Bunu deli bilmişim. Asıl divâne dışardaki uyur gezerler:..
