Hayırlı Evlat ve Hayırlı Ail
Yaşlı annesi hasta yatağında biricik oğlunun gözlerinin içine bakıyor, sonra da şu vasiyette bulunuyordu:
– Oğlum, ben ölünce senden istediğim ilk şey, beni yalnız bırakmam andır.
– Seni nasıl yalnız bırakmayacağım anneciğim?
– Her cuma gün benim kabrimi ziyaret ederek, fatihalar okuyup, dualar ederek, diye cevap verdi.
Annesine son derece saygılı oğul, bu vasiyeti aklına koydu. Vefatından sonraki ilk cuma ziyaretine gidip fâtihaJar, ihlâslar okudu, bildiği dualarla dua edip annesinin ve yanındaki müzminlerin ruhlarına hediye etti.
Bu ziyareti devam edip giderken, bir gece sevgili
annesini rüyada gördü. Şöyle diyordu anneciği kendisine:
– Benim iki gözüm sevgili yavrum, sözümü tuttun, beni her cuma ziyaret ederek yalnız kalmaktan kurtardın. Şunu iyi bil ki ben ruhlar âleminde senin hediyelerinle huzur ve saadet içindeyim. Yattığım yatağımın yastığının içinde sanki reyhan dolu. Öylesine güzel kokular, tatlı râyihalar duyuyorum. Sadece ben değil, senin okuduğun fâtihalar, yaptığm iyiliklerle yanımdaki komşular da rahatsızlıktan kurtuluyor, onlar da istifade ediyorlar. Sakın bu ziyaretten geri kalma, bir gün gelip de dünya işlerine dalıp geçmişlerini unutur olma!
Gariptir ki, bu gencin oğlu babasmm bu kabir ziyaretlerini görüyor, o da kendisine ölçü alıyordu. Aradan zaman geçti. Yaşlanan baba, nihayet her fâni gibi ömrü bitip vefat etti. Perşembe günü defni yapılmasına rağmen, cuma günü oğlu hemen kabrini ziyarete geldi. Fâtihalar okudu, dualar hediye etti. Sonra da sadakalar verip hayırlar yaptı. Ona dediler ki:
– Baban daha dün vefat etti, ertesi cuma günü sen hemen ziyarete gittin, babanın böyle bir vasiyeti mi var yoksa?
Şöyle cevap verdi:
– Hayır, babamın böyle bir vasiyeti yoktur. Ancak ben babamdan böyle gördüm. O, ölmüşlerini her cuma günü ziyaret eder, onlara mânevi hediyelerde bulunur, ikramlar ederdi. Ben de babama aynı şekilde mânevi hediyeler gönderiyor, onun yaptığının aynını yapıyorum. Ben bunu yapmalıyım ki, benim arkamdan gelenler de bana aynı ikramı yapsın, aynı şekilde hediyelerde bulunsunlar. Nitekim ben babamdan gördüğümü yapıyorum. Ben babamdan görmeseydim, herhalde görmediğim şeyi yapmazdım, yahut zor yapardım.
İrşâd kitapları derler ki:
– Bu âilede bu anlayış devam edip gitti, ölenlerinin arkasından kalanlan her cuma, yahut münasip bir gün mezar ziyareti yapar, ölmüşlerine Kur’an okur, sadakalar verip, hayırlar işleyerek sevaplar bağışlardı. Bu sebebten bunlara “Hayırlı âile” ismi verildi. Herkes bu “Hayırlı aile” den kız alıp oğlunu evlendirmeye can atardı.
