Abdullah on yaşlarında iken bir savaşta babasını kaybetmişti. Annesi de evlenince üvey baba Abdullah’ı istememişti.
Ve Abdullah onbir yaşlarında sokakta kaldı.
Dertliydi. Yardımsever halkın birkaç kuruşuyla karnını doyurabiliyordu. Yan aç ve yan çıplak geziyordu. Arkadaşları gülüp oynarken o, bir köşede oturur, başını ellerinin arasına alır, düşüncelere dalardı.
Bir bayram günü Abdullah yine böyle bir kenara oturmuş, başını ellerinin araşma almıştı. Cıvıldaşan Çocuklara bakıp ağlıyordu. Üstü başı lime lime idi. Gömleği belki kırk yerden yamanmıştı. Üstelik sabahtan beri yiyecek bir şey de bulamamıştı.
O sırada Peygamberimiz geçiyordu. Oynaşançocukları seyretmek için biraz durdu. Gülümsedi. Birkaç çocuğu okşadı. Sonra Abdullah’ı gördü. Kenarda durup ağlaması dikkatini çekmişti. Yanma gitti. Niçin arkadaşlarıyla oynamadığını, niçin ağladığını sordu.
Abdullah, Peygamberimizi tanımıyordu.
– Amca, dedi, babam bir savaşta şehit düştü, anam evlendi, yapayalnız kaldım; ne yiyecek bir dilim ekmeğim, ne giyecek yeni bir gömleğim var; bu yüzden arkadaşlarıma katılamıyorum.
Peygamber efendimizin mübarek gözleri doldu.
– Peki Abdullah, dedi, sen Haşan ile Hüseyin’e kardeş olmak ister misin?
Haşan ile Hüseyin, Peygamberimizin torunlarıydı. Abdullah istekle atıldı:
– Çok isterim.
– Fâtıma’ya evlât, Peygambere torun olmak ister misin?
Abdullah hemen cevap verdi:
– Çok isterim.
– Öyleyse yürü bize gidelim, bundan sonra benim torunumsun…
Abdullah ancak o zaman Peygamberimizin karşı* sında bulunduğunu anladı ve ellerine sanlıp öptü.
Birlikte eve gittiler. Abdullah’ın karnı aylardan beri ilk defa güzelce doydu. İlk defa yeni elbiseler giydi. Ve Peygamberimizden izin alıp tekrar çocukların arasına döndü. Ama bu sefer kenardan seyretmiyordu. Oyuna katılmış, onlar gibi hoplayıp zıplamaya başlamıştı. Çocuklar bu değişikliği merak edip Abdullah’a sordular:
– Ya Abdullah, bir saat önce ağıyordun, üstün başın dökülüyordu, şimdi bakıyoruz yeni elbiseler giydin, aramıza katılıp oynuyorsun. Sebebi nedir?
Abdullah memnun memnun gülümsedi:
– Yerimde olsaydınız siz de sevinirdiniz, diye konuştu. Ben Hazret-i Ali ve Hazret-i Fâtıma’ya evlâd, Haşan ile Hüseyin’e kardeş, Peygamber Efendimize torun oldum.
Çocuklar hesretle iç çektiler. Bir ağızdan şöyle dediler:
– Keşke biz de senin gibi yetim ve öksüz kalsaydık da, Peygamber torunu olma şerefini kazansaydık. Sana imreniyoruz Abdullah.
Abdullah ondan sonraki yıllan rahat ve huzur içinde geçirdi.
