Telemsen pâdişâhı Sultân Yahyâ, saray erkânı ile birlikte şehri dolaşmaya çıkmıştı. Onun ve etrafındakilerin debdebe ve ihtişâmı karşısında gözleri kamaşan halk da, Sultan’a hürmet için korkuyla ayağa kalkıp:
“Pâdişâhım çok yaşa!” diyerek alkışlamaya başladılar. Ancak Sultan’ın gözüne bu kalabalıktan ziyade az ileride yalnızlığı tercih etmiş, kayıtsız, nuru etrafını parıldatan bir kimse ilişti. Yanındakilere o nurlu yüzlü garibin kim olduğunu sorunca:
“Sultânımız! O zat, meşhur Tunuslu Şeyh’tir. Bir mağarada ve inziva halinde yaşar,” dediler. Sultân, merak içinde atını Tunuslu Şeyhin yanma sürdü ve ona sordu:“Üzerimdeki şu ipekli elbise ile namaz kılmak caiz midir?” dedi. Tunuslu Şeyh, bu soruya cevap vermek istemeyip, onu sarayında bulunan din âlimlerinden sormasını istediyse de Sultân’ın ricası üzerine şöyle dedi:
“Bir köpek düşününüz ki, bir hayvan ölüsü bulmuş ve onu tıka basa yiyip içini dışını pisliğe bulaştırmış olduğu halde, bevlederken kirlenmemek için ayağını havaya kaldırmak sevdâsındadır!..”
Sultan:
“Ne demek istiyorsunuz?” diyerek çıkıştı.
Tunuslu Şeyh:
“Şunu demek istiyorum ki, sizin mideniz ve cisminiz en ağır haram yükleri ve kul haklarıyla doludur. Böyleyken siz tutup ipekli elbise ile namaz kılmanın caiz olup olmadığım soruyorsunuz?..”
Bu derûnî sözler, Sultân’ın gönlüne derinden tesir etti. Bu tesir bereketiyle derhal üzerinde bulunan sırmalı elbiseleri çıkarıp attı. Sonra belindeki kılıcı fırlattı ve kendisine şaşkınlıkla bakan halka:
“Müslümanlar! Haklarınızı helâl ediniz ve kendinize bir pâdişâh bulunuz!” diyerek Tunuslu Şeyhin peşinden gitti ve onun sadık bir talebesi oldu.
Sultân Yahyâ, Şeyh Hazretleri’nin mânevî terbiyesinde o derece büyük bir makam elde etti ki, Tunuslu Şeyh, halkın kendisinden duâ talebi olduğu zaman: “Duâyı Yahyâ’dan isteyiniz. Zira onun yerinde ben olsaydım, onun yaptığını yapamazdım… Eğer dünyadaki diğer sultanlar, onun eriştiği saâdet hazînesini bilselerdi, onlar da Yahyâ gibi her şeylerini fedâ ederlerdi,” dedi.
