ZENGİN İLE FAKİR
Vaktiyle çok zengin bir adam vardı. O kadar zengindi ki, malının ve parasının hesabını bilmezdi. Yine de son derece cimriydi.
Günlerden bir gün kapısına bir fakir geldi.
– Allah rızası için karnımı doyurun, diye yalvardı.
Merhametsiz zengin:
– Defol kapımdan. Çalışıp kazanacağın yerde dilenmekten utanmıyor musun? Defol, dedim…
Fakir boynunu bûktû.
– Ne tuhaf. Hadi ben fakir olduğum için yüzümü buruşturuyorum, »en zengin olduğun halde gülmeyi, güzel söz söylemeyi unutmuşsun.
– Defol dedim, defol..
– Kibirlenme, ne fakirlik, ne zenginlik ebedidir.. Bir gün bütün malını kaybedip fakir olabileceğini hiç düşündün mü?
Merhametsiz zencin büsbütün sinirlendi. Hizmetçisine bağırdı:
– Defet şu herifi başımdan!
Hizmetçi ezile büzüle fakiri kovdu.
Bir kaç yıl geçti.
Merhametsiz cimri zenginin işleri bozuldu. Her şey ters gitmeye başladı. Sanki altım tutsa kömür oluyordu Bütün parası kısa süre içinde erimiş, elinde avucunda hemen hiçbir şey kalmamıştı.
Ye bir gün hizmetçisi karşısına dikildi:
Bana izin, dedi. Ücretimi veremediğin için yanında çalışamam. Kendime başka bir kapı aramalıyım.
Eski zengin bağıra çağıra hizmetçiyi kovdu. Hizmetçi gitti, merhametli bir zenginin yanında iş buldu. Yeni efendisi çok iyi kalbliydi. Kapısına gelen her fakirin karnını doyurur, elbise verir, cebine de bir miktar harçlık koyup duasını alır, öyle gönderirdi.
Bir gün yine kapısına bir fakir geldi. Adam perişan haldeydi. Günlerce yemek yemediği ilk bakışta anlaşılıyordu. Kapıdan elini uzattı:
—Allah rızası için bir dilim ekmek verin.
İyi yürekli, merhameüi ve cömert zengin hizmetçi’ sini çağırdı. Kapıdaki dilenciyi gösterip:
-Yemek ver, diye emretti, sırtına elbise giydir, cebine harçlık koy…
Hizmetçi kapıdaki düenciye yemek götürdü. Am* yüzünü görür görmez hayretler içinde kaldı. Efendisi koştu, nefes nefese:
Efendim, diye konuştu, kapıdaki dilenci kim biliyormuşunuz?..
-Kim?..
– Benim eski efendimi Yanından ayrıldığım cimrizengin).. Merhametli zengin gülümsedi.
-Ya beni tanıdın mı? diye sordu. Sen onun yanında çalışırken kapışma gelmiştim. Beni kovmanı söylemişti. Çalış ve kazan, dilenmeye utanmıyor musun? demişti. Allah’ın hikmetine bak ki o fakirleşü ben zengin oldum. Kimse servetine güvenmemeli, kimse de fakirliğinden utanmamalı. Allah herkesin Rabbidir, bol hâzinesinden istediğine verir. Kul kendisine verilen serveti Allah yolunda harcamalı…
