HABÎBULLAH:
Allahü teâlânın sevgilisi manasına, Muhammed aleyhisselâm. (Bkz. Habîb)
Allahü teâlâyı seven Habîbullah’ı da sever. Habîbullah’ı seven O’na salevâtı çok okur, sünneti ile amel eder. (İsmâil Fakîrullah) Hidâyete ermek için, Habîbullah, verdi imkân, Habîb ne demek? Düşünse kemâlini anlar insan, Yâ Râb! Büyük nebîdir O; köleleri olur sultan, Bir kalbe sevgisi dolsa; eder envâr ondan feyzân (mânevî ilimler feyzler).
(M. Sıddîk bin Saîd)
Habibullah: Allah’ın sevgili kulu demektir. Bunun kendisine bir unvan olarak verilmesi, Allah’ın ona olan muhabbetinin çok farklı olduğunu göstermektedir.
Bir hadis-i şerifte Peygamberimiz şöyle buyurdu:
“İbrahim halilulah, (Allah’ın dostu); Musa, Neciyyullah, (Allah ile münacat eden/kelimullah); İsa ruhullah-kelimetullah (Melek vasıtasıyla Allah’ın üflediği ruh), Adem safiyullah (seçkin kulu) ِben ise -Allah’ın bana bir ihsanı ve bir ikramı olarak- habibullahım (Allah’ın sevgili kuluyum)” (bk. Darimî, h.no:,4 8; Tirmizî, h.no:3616)
– Hz.Muhammed, Hz. İbrahim’in “halil” unvanına da sahiptir. İbn Mesud’un bildirdiğine göre, Peygamberimiz şöyle buyurdu:
“Şayet ben yeryüzünde bir kimseyi halil/dost edinseydim, İbn Ebu Kuhafeyı/Ebubekir’i halil edinirdim, Fakat sahibiniz (Hz. Peygamber) “halilullah”tır. (bk. Müslim, Fedail, 6-7)
– Hz. Muhammed, -peygamberler dahil- bütün insanların efendisidir.
Şu sahih hadis de Hz. Muhammed’in en üstün insan olduğunun delilidir.
“Hz. Enes anlatıyor: Resûlullah (asm) şöyle buyurdu:
“Kıyamet gününde, insanlar birbirlerine girecekler. Hz. Adem’e gidip: “Evlatlarına şefaat et!” diye talepte bulunacaklar. O ise : “Benim şefaat yetkim yok. Siz ilk gönderilen resul olan Nuha (a.s.)’a gidin” diyecek (Bazı rivayetlerde Hz. Nuh zikredilmemiştir).
Bunun üzerine Hz. Nuh’a gidecekler. O da : “Ben yetkili değilim! Ancak, siz Hz. İbrahim’e gidin! Çünkü o Halilullah’tır” diyecek.
İnsanlar Hz. İbrahim’e gidecekler. Ancak o da: “Ben yetkili değilim! Ancak Hz. Musa’ya gidin. Çünkü o kelimullah’tır” diyecek.
Bunun üzerine insanlar Hz. Musa’ya gidecekler. O da “Ben yetkili değilim! Ancak Hz. İsa’ya gidin. Çünkü O Ruhullah’tır ve onun kelimesidir!” diyecek.
Bunun üzerine ona gidecekler. O da: “Ben buna yetkili değilim. Lakin Hz. Muhammed’e gidin!” diyecek.
Böylece bana gelecekler. Ben onlara: “Ben şefaate yetkiliyim!” diyeceğim. Rabbimin huzuruna çıkmak için izin talep edeceğim. Bana izin verilecek. Önünde durup Allah’ın ilham edeceği ve şu anda muktedir olamayacağım hamdlerle Allah’a hamdü senada bulunacak, sonra da Rabbime secdeye kapanacağım. Rab Teala:
“Ey Muhammed, başını kaldır! Dilediğini söyle, söylediğine kulak verilecek. Ne arzu ediyorsan iste, talebin yerine getirilecektir! Şefaatte bulun, şefaatin kabul edilecektir!” buyuracak.
Ben de: “Ey Rabbim! Ümmetimi, ümmetimi istiyorum!” diyeceğim. Rab Teala: “(Çabuk onların yanına) git! Kimlerin kalbinde buğday veya arpa tanesi kadar iman varsa onları ateşten çıkar!” diyecek. Ben de gidip bunu yapacağım!….” (Buhari, Tevhid 36, 19, 37; Müslim, İman 322, 326)
