İHFÂ:
Örtmek, gizlemek; tecvidde bir terim. On beş ihfâ harflerinden önce gelen tenvin veya sâkin nunu, izhâr (birbirinden ayırmak) ile idgâm (birbirine katmak) arasında, şeddeden uzak olarak gunne ile genizden çıkarmak.
İhfa yapılırken: Tenvin veya sakin nunun telaffuzu esnasında, zatının tamamen kalkması, buna karşılık gunne sıfatının baki kalması esastır. Böyle olunca da nunun mahreci, kendi mahreci olan dil ucu ile onun hizasındaki iki üst ön dişlerin etlerinden, gunnenin mahreci olan genize (hayşuma) intikal etmiş olur. İhfanın yapılışında dilin bir fonksiyonu yoktur. İhfa yapılırken dil ucu boşta kalmalı, alt veya üst tarafından herhangi bir yere değmemelidir. İhfada gunne mutlaka baki kalmalıdır. İhfa yaparken, idgamdan ve sakin nunu şeddeli gibi okumaktan kaçınmak lazımdır.
