İHTİRÂ’: (Arapça: اختراع; ihtirā) “Yeni bir şey bulma, türetme, vücuda getirme, getirilme” manalarına gelen sözcük. Edebî bir terimdir. Edebiyatta daha önce hiçbir şair veya yazarın kullanmadığı (yeni) sözcük, deyim ve üslupları tanımlar.
Evvelce olmayan bir şeyi ortaya çıkarma, îcâd etme, yaratma, yoktan var etme.
Allahü teâlâ her şeyi yaratırken kudret-i ilâhiyyesi, kendinden başka hiçbir şeye bağlı olmadığından, O’nun işlerine ihtirâ’ denir. İnsan ise, böyle olmayıp, kudret ve irâdesi kendi elinde olmayan başka sebeplere bağlı olduğundan ve işleri Allahü teâ lânın işlerine benzemediğinden insanın işlerine yaratma ve ihtirâ’ denmez. (İmâm-ı Gazâlî)
