Kırâet-i Şâzze: Arabî gramer şartlarına uyan ve mânâyı değiştirmeyen, fakat bâzı kelimeleri hazret-i Osman’ın çoğalttığı nüshaya benzemeyen Kur’ân-ı kerîm kırâeti (okunuş şekli).
Kırâet-i şâzzeyi namazda da başka yerde de okumak câiz değildir, günâhtır. Kırâet-i şâzzeyi Eshâb-ı kirâmdan (r.anhüm) birkaçı okumuş fakat sözbirliği olmamıştır. (Muhammed Rebhâmî)
Bu tür kırâatların, namazın içinde de dışında da, Kur’an niyetiyle okunması câiz değildir. Kırâat İlmi târihinde İbnu Muhaysın (123/740), Yahyâ el-Yezıdî (110/728), el-Hasen el-Basrî (110/728) ve Ebû Muhammed Süleymân b. Mihrân el-Ames el-Kûfi (148/765) gibi zevâta atfedilen kırâatlar, ittifakla Şâz kırâ’atlardır. Ancak, İbnu’l-Bennâ (1117/1705) “İthâfu Fudalâ’i’l-Beşer Fi’l-Kırââti’l-Erbeâti’l-Aşer” diğer bir adıyla: “Muntehe’l-Emânî Ve’l-Meserrât fi Ulûmi’l-Kırâât” adlı kitabında, bu zevâta atfedilen kırâat vecihlerinden, mütevâtir kırâatlara uygun düşenlerini, Kırâat-ı Aşere’ye ilâve ederek işlemiştir. Bundan dolayı da, kitabının adına: “Ondört Kırâat” anlamına gelen yukarıdaki ilk adı koymuştur.