İmam-ı A’zam Ebû Hanife (r.a.) bütün ehl-i sünnet alimleri tarafından saygı gören dört büyük müctehid mezhep İmamının birincisidir. İmam Ebû Hanîfe şöyle derdi: “Anam babam feda olsun. Resûlullah’dan (Sallallâhu aleyhi ve sellem) bir hadîs geldiği zaman başım-gözüm üzerinedir. Biz ona muhâlefet etmeyiz. Sahâbeden bir fetvâ geldiği zaman ise onlardan birisi ile amel ederiz. Sahâbe dışında bir başkasından bir görüş gelirse, onlar nasıl içtihat ettilerse biz de içtihat ederiz.”
Türkçe Okunuşu : (Aseytu Rabbî hâlikî sübhanen, Rabben latîfen kâdiren mennânen, İlâhî hâlikî irham bükâi. Takabbel tevbetî, vağfir hatâî, İlâhî sırtü mağlûbel meâsî, felâ edri helâ kî ev halâsî, zünûbî külle yevmin fizdiyadi, ve umrî külle yevmin fintikâsi.)
Anlamı : Ezelde kendisine teşbih olunan, yaratıcım ve Rabbime âsi oldum. Rabbim lütfedici, kudreti yetici ve ihsanı boldur. ‘ Ey Allah’ım, Yaratıcım, ağlayışıma merhamet et. Tevbemi kabul et ve hatalarımı bağışla.
Allah’ım, günahlarıma mağlup oldum, kurtuluşumu ve helâkımı bilmiyorum. Günahlarım her gün çoğalmakta, ömrüm ise her gün noksanlaşmaktadır.
Dipnot
Mecmûatu’l-Ahzab, c. 2 s. 123.
