Bu hadıs-i şerif de mübâlâğa ifâdesi için, haber müptedâ üzerine takdim olunmuştur. Kur’ân-ı Kerîm ve müteaddit hadîs-i şeriflerde, ana babaya itâat ve hüsn-ü muâmele ile emrolunmuş, ana babaya itâat, Allâh’a itâat ve ana babaya isyan Allâh’a isyan olarak ifâde buyurulmuştur.
Allah Kur’ân-ı Kerim’de; “Rabbın, kendinden gayriye ibâdet etmemeyi, ana ve babaya ihsan ve iyi muâmele yapmayı hüküm ve emreylemiştir. Eğer bunlardan biri veya her ikisi senin yanında ihtiyarlarsa, onlara (uf) bile deme, onları azarlayıp rencide etme, onları tatlı ve güzel sözle karşıla.” meâlinde olan âyet-i kerîme ile en hafif ezâyı men* ve tahrîm etmiş; “Onlara tevâzu kanatlarını yay ve: Yâ Rab! Onlar, çocuk iken beni nasıl terbiye ettilerse, beni esirgedikleri gibi Sen de kendilerini esirge, diye duâ et.” meâlindeki nazm-ı celîl ile tevâzu, rikkat ve merhamet emreylemiştir.
Ana baba hakkı ve onlara iyilik ve güzel muâmeleye dâir müteaddit hadis-i şerifler de vardır. Yalnız bunlardan birini hatırlamak kâfidir: Resûl-i Ekrem bir hadîs-i şeriflerinde, “En büyük günah, Allâh’a şirk, katiT, ana babaya isyan ve yalan yere şehâdettir.” buyurarak, ana babaya isyânı şirk, katil ve yalan şahâdet gibi en çirkin veballi hareketler arasında zikretmiştir.
Ana baba hukûkuna riâyet etmeyenlerin âkıbetleri öbür dünyâda olduğu gibi, bu dünyâda da pek vahimdir. Dikkat olunursa, bu gibilerin belâdan belâya, felâketten felâkete uğradıkları görülür.
İsrâ Sûresi, âyet: 23.
Ana ve babasına karşı vecîbelerini ifâ etmeyip, şu veya bu sebeple onlara sövüp döven, alçak ve eşna’ mahlûkat olduklarından, bunlardan ve âkıbetlerinden bahse lüzum görmedik.
Ebû Hüreyre radiya’llâhü anh şöyle demiştir:
Bir gün Nebî aleyhi’s-selâm, Hazret-i Ali’nin oğlu Ha-san’ı öpmüştü, yanında Habîs’in oğlu Akra’ vardı. O: Benim on çocuğum var, hiçbirini öpmedim, dedi. Rasûlullah (S.A.S.) (hayretle) onun yüzüne baktı da dedi ki: Merhamet etmeyene merhamet olunmaz.
