Hazret-i Âişe radiya’llâhu anhâ şöyle demiştir:
Bedevilerden bir kısım insanlar Resûlullah salla’llâhu aleyhi ve sellem’in huzûruna gelmişti. Dediler ki:
— Siz çocuklarınızı öper misiniz?
— Evet, buyurdu. Onlar:
— Lâkin va’llâhi biz çocuklarımızı öpmeyiz, deyince, Resûlullah (S.A.S.):
— Allah kalbinizden merhameti söküp çıkardı ise, ben sizin kalbinize şefkat koyabilir miyim? buyurdu.
İZAHI
Bu hadıs-i şerifler Buhârî ve Müslim’in kaydettiği ahâdis-i sa-hîhadandır. Bunları buraya nakil ve terceme, Mekke’de Hıra dağından îslâmiyyet nuru parladığı zaman, insanların ne halde olduklarını ve îslâmiyyet’in insanlara neler getirdiğini belirtmek içindir.
O sırada, beşeriyyet koyu bir cehalet ve vahşet içinde idi. Kimi putlara, kimi güneş, ay, yıldız gibi ecrâm-ı semâviyyeye ve kimi ateş, ağaç, hayvan ve ruh gibi mahlûklara tapıyorlardı. Kavimler arasında Hazret-i Mûsâ ve îsâ’nm dînine mensup olanlar da vardı. Lâkin, enbiyâ-yı sâlifenin tebliğ ettikleri Tevhid akidesi unutulmuş, Tevrat ve încil tahrif olunarak Tevhid esâsma ve bu kitapların ahkâmına mugayir inançlar zuhur ettiği gibi, tahrif edilmemiş olsalar bile, bütün beşeriyyete değil, muayyen devirlerde yaşayan kavimle-re gönderilmiş olduklarından ikmâl edilmeleri ve bütün insanlar için müşterek bir din haline getirilmeleri zarûrî idi.
Cezîretü’l-Arap tam bir eehâlet ve dalâl içinde idi. Bunlar da putlan mâbut veya şefi ittihaz ediyor, kurbanlar nezir ederek bu taş ve ağaç parçalarından medet umuyorlardı. Bunların arasında az mikdarda Hazret-i îbrâhîm’in bâzı sünnetlerini bilen ve bunlarla amel edenler vardı ki, bunlara Hanîf ve Hanîfler denmekte idi.
Cezire tü’l-Arab’da nifak ve şikak ve vahşet son haddini bulmuştu. Hayvanlar bile yavrularım sevip okşadıkları halde, yukarıdaki hadîs-i şeriflerden anlaşıldığı üzere, bunlar çocuklarını sevip Okşamazlardı. Hattâ kız çocuklarım cari diri çukurlara gömüp öldürürlerdi Bundan başka kumarın, mükirâtm çeşit çeşit nevi’leri vmrdı ve hepsi raübahdı. Tefecilikle bilhassa Yahûdîler, zayıf ve fa» kir balkı »oyuyorlardı. Burada kıtâl, yağma, çapulculuk ve intikam rûhu hâkimdi. Kadınlar, çocuklar ve yetimler inşânı haklardan mahrumlardı. Kadının mertebem düşe düşe hayvan derekesine inmişti. Mal gibi miras kalıyor, hattâ bir şahıs babasının karısına yâni üvey anasına vâris oluyordu. Nikâh ı istibdâ’, nikâh ı bedel, nikâh ı cemi gibi akıl ve idrâke sığmayan nikâh şekilleri vardı. Hulâsa: Cezfretü’l-Arap vahşet, zulüm ve hurâfe içinde idi. Diğer kavimlerin hâli de bunlardan farklı değildi.
İşte merhameti dâim olan Allah, beşeriyyeti kurtarmak için Kureyş’in ulularından Abdü’l-Muttalib’in oğlu Abdullâh*m sulbünden, Hazret-i Muhajnmed’i halk etti ve kırk yaşma girince, bütün insanlığa şâmil İslâm Dîni’ni tebliğa memur etti ve Cebrâil aleyhi’s-selâm vâsıtasiyle Kur’ân-ı Kerim’i inzâl buyurdu.
Resûl-i Ekrem, ırkı, milliyeti, rengi, cinsiyeti, fakirlik ve zenginliği, içtimâi seviyesi, resmî makam ve rütbesi ne olursa olsun bütün insanları Tevhîd’e ve Kur’ân’m hükümlerine imtisâle davetle şirkten, nifak ve şikak, katil, sirkat ve zinâdan, hulâsa her türlü fenalık tan nehiy eyledi. Kadın ve çocukların haklarını iâde etti. Me-kârim-i ahlâk tâlim eyledi, münâkehât, muamelât ve ukûbâtı âdil esas ve nizamlara bağladı. İşte lalâmiyyet’in beşeriyyete getirdiği bunlardı. Bu dîn-i ilâhı az bir zamanda dünyânın her tarafına yayıldı ve müslümanlar dinlerinin hükümlerine riâyet ettikçe, mesûd ve ihmâl ettikçe, o saadetten mahrum oldular.
