Eğreltiotları diğer bitkilerle aynı şekilde üremezler. Eğrelti otu zehirli bir bitki olmasına rağmen tıp dünyasında birçok alanda yaygın olarak kullanılıyor. Günümüzden 260.000.000 yıl önce de yaşayan eğreltiotlarının karbon devrinde büyük gelişme gösterdikleri ve jeolojik devirde özel mikroorganizmalarca mayalanması sonucunda maden kömürlerinin önemli bir bölümünü oluşturduğu saptandı. Eğreltiotları damarlı bitkilerdendir; yani gövde, kök ve yaprak dokularında suyu ve besin maddelerini taşıyan damarlar bulunur. Gerçek yaprakları değil bileşik yapraklan vardır. Bazı eğreltiotlan 24 metre uzunluğunda ağaçlara dönüşebilir.
Birçok tür ve cinsi, tropikal bölgelerde genellikle ağaçsı, ılıman bölgelerde otsu olarak yetişir. Kök sapları toprak altında bulunan eğreltiotunun yaprakları ince uzun ve çok parçalıdır. Bileşik yaprakların üzerinde mikroskobik sporlar ürer ve bunlar rüzgâr ile taşınır. Bu sporlar uygun nemlilikteki bir yere düştüklerinde filizlenerek küçük üreme yapılarından yeni cılız bir bitki oluştururlar. Bitkilerin sınıflanmasında eğreltiotunun yer aldığı sınıfın diğerlerinden farkı spor keselerinin başak biçiminde bir sapın üzerinde değil yapraklar üzerinde bulunmasıdır. Spermler bitkiyi döllerken cılız bitki kuruyup büzüşerek ölür. Tam bu zamanda gerçek eğreltiotu gelişmeye başlar.
Eğreltiotunun üreme parçaları çok hassastır ve ancak nemli bir ortamda gelişebilir. Bu sebeple bu bitkiler sadece nemli bölgelerde büyür. Eğreltiotlarının birkaç türü önçim olmaksızın da çoğalabilir. Bu grubun en tipik örneği olan yürüyen eğreltide (Camptosorus sibiri-cus) yaprakların toprağa değen uçları köklenerek tıpkı çilekte olduğu gibi yeni bitkiler oluşturur.
Günümüzde süs bitkisi olarak da yetiştirilen eğreltiotları gübre olarak da kullanılır. Başlıca türlerinden olan erkek eğreltiotu (Dryopteris filix-mas) iri yeşil demetler durumundadır ve silisli topraklarda bolca yetişir. Bağırsak asalaklarını düşürücü etkileri olan erkek eğreltiotu adına karşın hem erkek, hem dişi gametler taşır. Dişi eğreltiotu (Ahpri-um filix femina) Kuzey yarımkürede.
Türkiye’de Kuzey Anadolu’da yaygın olarak yetişir. Kartallı eğreltiotunun (Pteridinum aquilinum) yaprakları dik ve parçalıdır. Adını yaprak sapının kesitinde beliren Avusturya kartalını andıran siyah biçimden alır. Eğreltiotlarının tüm dünyada killi ve humuslu topraklarda 10.000′e yakın türü yetişir.
