Aborjİnler, Avustralya lya muhtemelen karadan ulaştılar. Yiyecek toplayarak ve avlanarak yaşıyorlardı. Kıyılarda, ağlarla, tuzak sepetleriyle ve kargılarla balıkçılık yaptılar. Hayvanları tuzağa düşürmek için çalılarda ateş yaktılar ve göletlerdeki balıkları uyuşturmak için yapraklardan ve bitki köklerinden zehir yaptılar. Giysi giymiyorlardı ve soğuktan korunmak için vücutlarına hayvan yağlan sürüyorlardı.
Aborjinel kaya ressamları, insanların kemiklerini ve organlarını göstermek için “derinin altına” baktılar. Rüya Zamam’na ait Aborjin inançlarıyla ilgili alanlarda insan ve hayvan çizimleri bulunabilir. Bu zaman, ruhların, dünyayı yaratmış oldukları zamandır.
İlk bakışta bu kelime bize çok yabancı gelebilir fakat gerçekten böyle bir kelime vardır ve biz bunu sizler için araştırdık. Araştırmalarımız sonucunda Aborjinler, göçebe hayatı sınırları boyunca hareket halinde yaşamaya elverişli olan Avustralya kıtası yerlilerine verilen addır. Avustralya’da yaşayan bu yerdeler hayatlarına çeşitli şekilde sürdürmektedir. Yaşamlarını sürdürebilmeleri için öncelikle avlanma teknikleri ne geliştirmektedirler. Aborjinlerin avlanma teknikleri arasında bumerang ve Mızrak bulunur.
İngilizler Avusturalya kıtasına ilk kez, Kaptan James Cook önderliğinde girmiştir. 1788 itibariyle Sidney’de sömürgeciliğe başlayan İngilizler, bölgeye yeni ve faklı hastalıkları götürmüşlerdir. Bu dönemde birçok aborjin, kızamık, suçiçeği ve grip gibi hastalıklar yüzünden yaşamlarını yitirmiştir.
İngilizler bölgeye girdiklerinde aborjinlerin kendilerine has kültür ve inanışı olduğunu görmezden geldikleri gibi bu kültürlerin aborjinlerin hayatı için önemini bile idrak edememişlerdir. Aborjin için doğup büyüdükleri toprakların bir kutsaliyeti vardır. Bu topraklardan zorla göç ettirilen bu yerli halk, gittikleri yerlerde tutunamamıştır. 1788’den 1900’lü yıllara gelindiğinde hastalık vb. durumlar yüzünden aborjin nüfusunun %90’ı hayatını kaybetmiştir. 1803-1807 yılları arasında Tasmanya Soykırımı yapılmış ve burada yaşayan aborjinler bölgeden silinmiştir.
