B harfi ile başlayan isimler nelerdir? Genel olarak hep isim şehir oyununu oynarken alfabetik olarak aradığımız isimler veya adlar olur. Bundan mütevellit her yeni doğan insan yavrusunun ister kız olsun ister oğlan olsun mutlaka bir ismi olur. Eğer sizde b harfi ile başlayan bayan isimleri veya B Harfi ile Başlayan erkek İsimlerini arıyorsanız burada bulabilirsiniz. Birbirinden farklı ve değişik çoçuk, kız, erkek, kadın isimleri ile özelliklerini derledik.
Varlıkların, duyguların, düşüncelerin, kavramların ve çeşitli durumların karşılığı olarak kullanılan sözcüklere isim (ad) denir. Yeni doğan çocuğuna güzel bir isim koymak, öncelikle babanın sonra annenin görevlerindendir. Hatırlatmakta fayda vardır, Çocuğa konulan isim hem bu dünyada hem de ahirette geçerlidir. Ayrıca konulan ismin, güzel bir mânâsının olmasına dikkat ediniz. İşte En güzel bay ve bayan isimleri…
BÜTEYRA: (Ar.) Ka. 1. Güneş. 2. Sabah. (Ar.) Ka. – Söz eden, bahseden.
BÜTE: (Tür.) Ka. – Fidan.
BÜŞRA: (Ar.) Ka. – Müjde, sevinçli haber.
BÜRKE: (Ar.) Ka. 1. Martı. 2. Havuz, gölcük.
BURKAN: (Ar.) Er. – Yanardağ, volkan.
BÜRGE: (Tür.). – Bir yerde duramayan canlı, taşkın kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BÜRDE: (Ar.) Ka. 1. Hırka, Arapların gece üzerlerine örttükleri, gündüz giyindikleri elbise. 2. Ka’b b. Züheyrin yazdığı kaside. Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.s) tarafından beğenilmiş ve Peygamberimiz hırkasını çıkararak şaire giydirmiştir. Bu yüzden bu kaside “Kaside-i bürde” olarak tanınır.
BÜNYAMİN: (Ar.) Er. – Yakub peygamberin en küçük oğlu.
BÜLENT: (Fars.) Er. – Yüce yüksek, ala, ulu.
BÜLBÜL: (Ar.) Ka. 1. Sesinin güzelliğiyle ünlü ötücü kuş. 2. Sesi çok güzel olan kimse. Bülbül Hatun: Bayezid II.’in eşi. (Öl. Bursa 1515). Şehzade Ahmed’in annesi.
BÜKLÜM: (Tür.) Ka. – Bükülmüş kıvrılmış şeylerin oluşturduğu halka.
BUYRUKALP: – (bkz. Buyruk).
BUYRUK: (Tür.) Er. 1. Belirli bir davranışta bulunmaya zorlayıcı güç. 2. Egemen. 3. Emir. 4. Kendi başına hareket eden.
BUYAN: (Tür.). 1. Mutluluk, uğur, talih. 2. İyi biliş, sevab. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BUSE: (Fars.) Ka. – Öpüşmek, öpmek. – İslâmî ahlâka aykırı olduğu için isim olarak kullanılmaz.
BURKHAN: (Tür.). – Put, heykel, Buda heykeli. – İsim olarak kullanılması yanlıştır.
BURKAN: (Tür.). – Uygur Türklerinin Budaya verdikleri ad. – İsim olarak kullanılmaz.
BURHANEDDİN: (Ar.) Er. – Dinin delili. Burhaneddin Mahmud b. Taceddin el-Buhari (Öl. 1149). Hanefi fıkıh alimi. Önemli yapıtı. el-Muhit el-Buhari’dir. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
BURHAN: (Ar.) Er. 1. Delil hüccet. 2. Hakkı batıldan, doğruyu yanlıştan ayıran delil. 3. İlahi aydınlık.
BURÇİN: (Tür.) Ka. – Dişi geyik.
BURÇHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Burç).
BURÇAK: (Tür.). – Baklagillerden, taneleri yemiş olarak kullanılan bir bitki. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BURÇ: (Ar.) Er. 1. Süryanice Burgus kelimesinin Arapçalaştırılmış hali. 2. Kalenin köşelerine yapılan daha yüksek ve daha kalın çıkıntı kule. 3. Yuvarlak bina. 4. Güneşin ayrıldığı oniki kısımdan her biri. 5. Tek hisar.
BURCU: (Tür.) Ka. – Güzel koku.
BURAK: (Ar.) Er. – Berk-Yıldırımdan türetilmiştir. – Hz. Muhammedin Mirac’daki bineği. Kur’an’da böyle bir isim geçmemekle beraber, İslam kaynaklarında böyle bir binitin olduğuna dair rivayetler vardır. Burak Reis: (Öl. 1499). Osmanlı denizcilerinden.
BUMİNHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Bumin).
BUMİN: (Tür.) Er. – Göktürk devletinin kurucusu (Öl. 552). Avarlarla arası açılınca, savaşarak onları çökertti ve merkezi Ötüken olmak üzere Göktürk devletini kurdu (552). Aynı yıl öldü.
BULUT: (Tür.). – Su buharlarının yoğunlaşmasıyla meydana gelen ve gökyüzünde mahiyetine göre farklı yükseklikte bulunan hava kütlesi. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BULGAR: (Tür.) Er. – Olgun, bilgili, görgülü, hoşgörülü kimse.
BULAK: (Tür.) Er. – Kaynak, pınar, çeşme.
BUKLE: (Fars.) Ka. – Kıvrılmış, küçük lüle şeklinde saç.
BUKET: (Fars.) Ka. – Çiçek demeti.
BUKA: (Ar.). – 1. Ülke, yer. 2. Büyük bina. 3. Ben, benek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. Buka Han: Altınordu devletinin Bayagut boyundan Nogay Yarguçi adlı prensin oğlu.
BUHTAN: (Ar.). – Yalan, iftira. – İsim olarak kullanılmaz.
BUHRİ: (Ar.) Er. 1. Tütsüye ait. 2. Denize ait.
BUHAYRA: (Ar.) Ka. 1. Küçük deniz. 2. Mısır’ın kuzeybatısında bir şehir.
BUĞRAHAN: (f.t.i.) Er. 1. X. yy.’ın başlarında Orta Asya’daki yağma boyundan çıkan ve ilk İslam devletinin Türk hükümdarlarının birçoğuna verilen ünvan. 2. İliğ ve Karahanlı sülalesinden birçok hükümdarların unvanıdır. – Tarık Buğra, Saltuk Buğra.
BUĞRA: (Fars.) Er. 1. Büyük erkek deve, iki hörgüçlü deve. 2. Turna kuşu, turna sürüsünün önünde uçan turna horozu. 3. Harizm hükümdarlarından birinin lakabı.
BUDUNALP: – (bkz. Budun).
BUDUN: (Tür.) Er. – Halk, kavim, ahali.
BUDAK: (Tür.) Er. 1. Ağacın dal olacak sürgünü. 2. Dal. 3. Dalın gövde içindeki sert bölümü.
BÖRİTİGİN: (Tür.) Er. – Karahanlı hükümdarı. Maveraünnehir’e hakim oldu. Bastırdığı paralarda İbrahim b. Nasr adıyla anılır (XI. yy.).
BÖRÇETİN: (Tür.) Er. – Eski tarihçilere göre Türkleri Ergenekon’dan kurtaran demircinin adı.
BÖKE: (Tür.) Er. 1. Kahraman, güçlü kimse. 2. Önder, başkan, reis. 3. Kabadayı, cesur efe. 4. Güreşçi, pehlivan.
BOZYİĞİT: (Tür.) Er. – (bkz. Bozer).
BOZYEL: (Tür.) Er. – Yağmur getiren lodos rüzgarı.
BOZUN: (Tür.) Er. 1. Büyük Selçuklu emirinin adı. 2. Sürülmemiş tarla.
BOZKURT: (Tür.) Er. – Göktürk efsanelerinde yer alan kutsal hayvan.
BOZKAYA: (Tür.) Er. – (bkz. Bozer).
BOZER: (Tür.) Er. – Beyaz tenli.
BOZDOĞAN: (Tür.) Er. – Bir şahin türü.
BOZBORA: (Tür.) Er. – Fırtına.
BOZBEY: (Tür.) Er. – Kır beyi, gri.
BOZAN: (Tür.) Er. – Büyük Selçuklu Emiri. Selçuklu Sultanı Melikşah’a büyük yardımları dokundu. Kazanılan birçok zaferde etkin rol oynadı.
BOYSEL: (Tür.). – Uzun boylu. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BOYLAN: (Tür.) Er. – Kibirli, mağrur.
BOYRAZ: (Tür.) Er. – Kuzey rüzgarı.
BOYSAN: (Tür.) Er. – Uzun boylu, yakışıklı delikanlı.
BOYLA KUTLUG YARGAN: (Tür.) Er. – Eski Türklerde birleşik rütbe unvanı. Suci yazıtında Kırgız kabilesinden Yaplakar Kan Ata’nın ünvanı olarak geçer.
BOYLA BAĞA TARKAN: (Tür.) Er. – Anlamı iyice bilinmemekle birlikte. Orhun yazıtlarında vezir Tonyukuk’a verilen unvan olarak geçer.
BORANALP: – (bkz. Boran).
BORATAY: – (bkz. Boran).
BORAN: (Tür.) Er. – Rüzgar, şimşek, gökgürültüsü, sağanak yağmurun birlikte olduğu iklim hadisesi. Boran Hatun: Emevi halifesi Me’mun’un zevcesi.
BORA: (İtal.) Er. – Araziden çıkan şiddetli rüzgar.
BOLHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Bolgan).
BOLGAN: (Tür.) Er. – Eski Türk adlarından.
BOĞATAŞ: (Tür.) Er. – Ünlü Türk beylerinden biri.
BOĞAÇHAN: – (bkz. Boğaç).
BOĞAÇ: (Tür.) Er. – Küçük yaşta boğa öldürdüğü için kendisine bu ad verilen, Dede Korkut hikayelerindeki bir kahraman. Dirse Han’ın oğlu.
BİTENGÜL: (Tür.) Ka. – Güllerin bitmesi.
BİŞR: (Ar.) Er. – Güler yüzlü kişi, güleç, sevimli. Bişr b. Bera’: Sahabedendir. Babası Bera’ b. Marun Akabe beyatına katılanlardandı. Bişr, iyi bir savaşçı ve okçuydu. Yahudi bir kadının verdiği zehirli eti yiyince zehirlenerek şehid oldu.
BİŞAR: (Fars.) Er. 1. Esir tutsak. 2. Altın, gümüş kakmalı işlemeler. 3. Saçılan şey, saç. 4. Güçsüz, dermansız.
BİSTEM: (Fars.) Er. – Horasan eyaletinde El-Bürz eleklerinde bir şehir. Hüsrev 2. Pervizin dayısı Bistam tarafından kurulduğu için bu ismi almıştır. Elmaslanyla ünlüdür.
BİSTAMİ: (Fars.) Er. – (bkz. Bistem). – Bayezid Bistami: Ünlü mutasavvıf, hayatı hakkında çok az şey bilinmektedir.
BİRÛNÎ: (Fars.) Er. – Reyhan Muhammed b. Ahmed el-Biruni: Büyük İslam bilgini (973-Gazne 1048). İbn Sina’dan ders altı. Hindistan’a gitti. Sanskritçe öğrendi. Pozitif ilimlerin hepsiyle ilgilendi ve bu konuda birçok kitap yazdı.
BİRUN: (Fars.) Er. 1. Dışarı. 2. Dış harici. 3. Osmanlı Devleti’nde saray dışında vazifeli memurlar.
BİRTAN: (Tür.) Er. – Bir tane, tek.
BİRSİN: (Ar.) Ka. – Yonca.
BİRSEV: (Tür.) Ka. – Tek sevgili.
BİRSEN: (Tür.) Ka. – Sadece sen, tek sen.
BİROL: (Tür.) Er. – Tek ad, bir ol.
BİRMEN: (Tür.) Er. – Tek olan, benzeri olmayan kimse.
BİRMA: (Hint.). – Çin Hindi’nde bir yer. Birmanya diye de tanınır. Birmanya müslümanları ülkelerinin % 30’una ulaşmışlardır. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BİRKE: (Ar.). 1. Büyük havuz. 2. Gölcük. 3. Göğüs. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BİRKAN: (Tür.) Er. – Soylu.
BİRİM: (Fars.) Ka. – Bir tanem, biriciğim.
BİRHAN: (Tür.) Er. – Tek yönetici.
BİRGÜL: (Tür.) Ka. – Bir tane, tek gül. Kıymetli gül.
BİRGİVİ: (Tür.) Er. – Birgivi: Büyük din ve dil alimi (d. 1522) İmam Birgivi lakabıyla şöhret olmuş, vasiyetnamesi ve ilmihali o dönem halkının ihtiyacını karşılamıştır.
BİRGİT: (Tür.) Er. – Birleşik, birleşmiş, birlik almış.
BİRGİ: (Tür.) Ka. – Batı Anadolu’da İzmir ilinin Ödemiş ilçesinin merkezi, Bozdağ eteklerinde kurulmuştur.
BİRGE: (Tür.) Er. 1. Kamçı. 2. Birlikte, beraber.
BİRDAL: (Tür.) Er. – Bir tane, tek dal.
BİRCİS: (Ar.) Ka. – Gezegen, Jüpiter, müşteri yıldızı, bercis.
BİRCE: (Tür.) Ka. – Tek, eşsiz, biricik.
BİRCAN: (Tür.) Er. – Tek, eşsiz. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BİRAY: (Tür.) Ka. – Ay gibi tek, eşsiz.
BİRAT: (Tür.) Er. 1. Asil, soylu, bir aileye mensup. 2. İlk erkek çocuğa verilen isim.
BİRANT: (Tür.) Er. 1. Özel, tek yemin. 2. Özelliği olan yemin.
BİNTUĞ: (Tür.) Er. – (bkz. Binkan).
BİNNUR: (Tür.) Ka. 1. Nurla özdeşleşmiş. 2. Bin tane nur.
BİNNAZ: (Tür.) Ka. 1. Nazlı. 2. Cilveli. 3. Allah’a yalvaran.
BİNKAN: (Tür.) Er. – Soylu kanlar.
BİNHAN: (Tür.) Ka. – Hanların hanı.
BİNAY: (Tür.) Ka. – Bin tane ay, çok kuvvetli ışık.
BİNALP: (Tür.) Er. – Yiğitler.
BİNALİ: (Ar.) Er. – Ali’nin oğlu.
BİLTAY: (Tür.) Er. – (bkz. Bilmen).
BİLSEN: (Tür.) Ka. – Kendini bil.
BİLMEN: (Tür.) Er. – Bilen, anlayan, bilgili.
BİLLUR: (Ar.) Ka. 1. Bazı cisimlerin tabi olarak aldıkları geometrik şekil. 2. Duru, berrak, kesme cam, kristal. 3. Necef taşı. (Mec.) Temiz, pırıl pırıl insan.
BİLKAN: (Tür.) Er. – Bilgili.
BİLGÜN: (Tür.) Ka. – (bkz. Bilgin).
BİLGİYE: (Tür.) Ka. – Bilgin hanım.- Yanlış yapılmış isimlerdendir.
BİLGİSER: (t.f.i.) Ka. – (bkz. Bilginer).
BİLGİNUR: (t.f.i.) Ka. – Bilginin ışığı, bilginin aydınlığı.
BİLGİN: (Tür.). – Bilgili kişi (alim, karşılığı olarak da kullanılmaktadır). -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BİLGER: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili, bilge, bilgin.
BİLGEN: (Tür.) Ka. – (bkz. Bilge).
BİLGEKAN: (Tür.) Er. – Bilgin soydan gelen.
BİLGEKAĞAN: (Tür.) Er. – (bkz. Bilge). Bilge Kağan (683-734). Göktürk hakanı. İkinci Göktürk hanedanlığının kurucusu.
BİLGE HATUN: (Tür.) Ka. – Kutluk Han’ın annesi. Türk hükümdarı (VIII.yy-).
BİLGEALP: – (bkz. Bilge).
BİLGE: (Tür.). – Bilgili, iyi geniş, derin, bilgi sahibi kimse. – Kadın ve erkek adı olarak kullanılır.
BİLEN: (Tür.) Er. – Bilgili, görgülü, anlayışlı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BİLEK: (Tür.) Er. – Güç, kuvvet.
BİLDAR: (Fars.) Er. 1. Bel, belleyen, yer kıran, kürek çeken. 2. İstihkam neferi.
BİLAY: (Tür.). – Ay gibi asil ol. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BİLAN: (Tür.) Er. – Süslü ve işlemeli kılıç kemeri.
BİLAL: (Ar.) Er. – Su gibi ıslatan, ıslatış, ıslaklık. Bilal b. Raba: İslamın ilk müezzini, Habeş asıllı olup İslamı köle olarak ilk kabul edenlerden birisidir.
BİLAD: (Ar.) Er. – Şehirler bölge, eyalet, memleket isimlerini ifade için terkiplerde kullanılır.
BİKE: (Tür.). – Benzersiz, eşsiz. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BİHTERİN: (Fars.) Ka. – En iyi, pek iyi.
BİHTER: (Fars.) Ka. – Pek iyi, daha iyi.
BİHRUZ: (Fars.) Ka. – İyi gün, güzel gün anlamında. Bihruze Hatun: Şah İsmail’in zevcesi. Çaldıran’da yenilip her şeyini bırakan Şah İsmail’in zevcesi.
BİGE: (Tür.) Ka. – Evlenmemiş, çouğu olmamış.
BİDİL: (Tür.) Er. – Hindistan’da yerleşmiş Farsça yazan büyük Türk şairi.
BİDAYET: (Ar.) Ka. – Başlama, başlangıç.
BİCAN: (Fars.) Er. 1. Cansız, ruhsuz. 2. Canını esirgemeyen, şehit.
BEZMİ ALEM: (Ar.) Ka. – Dünya meclisi, sohbet toplantısı. Bezm-i Alem Sultan. Sultan Abdülmecid’in annesi.
BEZEN: (Tür.) Ka. – Süs, benek, zinet.
BEYZAVİ: (Ar.) Er. – Beyzavi (Abdullah b. Ömer). İran’da yaşamış Tefsir ve Kelam alimi. Şafii mezhebindendir. Tefsirin yanında fıkıh usulü, kelam ve irab hakkında eserler vermiştir.
BEYZADE: (Tür.) Er. 1. Beyoğlu. 2. Soylu kimse. – Farsça’dan birleşik isim olarak Türkçeleştirilmiştir.
BEYZA: (Ar.) Ka. 1. Daha ak, çok beyaz. 2. Günahtan kaçınmış. Günahla kirlenmemiş.
BEYTÖRE: (Tür.) Er. – Baş adet, adetleri yerine getiren
BEYTİYE: (Ar.) Ka. – Eve ait, evle ilgili.
BEYSUN: (Tür.) Ka. – Nazik insan.
BEYSAN: (Tür.) Er. – (bkz. Beycan).
BEYREK: (Tür.) Er. 1. Çok nazik, efendi, bey. 2. Hüzünlü.
BEYKAN: (Tür.) Er. – (bkz. Beycan).
BEYKAL: (Tür.) Er. – (bkz. Beycan).
BEYHAN: (Tür.) Ka. – Hükümdarların üstünü. Seçkin han. Beyhan Sultan: Mustafa III. kızı.
BEYHAKİ: (Ar.) Er. – el-Beyhaki: Arap müellifi olup muhaddis ve Şafii fakihlerindendir.
BEYHAK: (Ar.) Er. – Horasan’ın Nişabur eyaletinde bir bölge
BEYDA: (Ar.) Ka. 1. Tehlikeli yer. 2. Sahra, çöl. 3. Mekke ile Medine arasında düz bir yer.
BEYCAN: (Tür.) Er. – (bkz. Beybolat).
BEYBARS: (Tür.) Er. – (bkz. Baybars).
BEYBOLAT: (Tür.) Er. – Çelik gibi güçlü, saygın kimse.
BEYAZIT: (Ar.) Er. – Ebu Yezid, Yezid’in babası, kısaltılmıştır. – Arapça’dan Türkçeleşmiş.
BEYAZ: (Ar.) Ka. 1. Ak, en açık renk. 2. Aydınlık. 3. Deri rengine göre bir insan ırkı. 4. Yumurta akı. -Mahalli yerlerde kadın adı olarak kullanılmakladır.
BEYATİ: (Ar.) Er. 1. Gece uyuma, gece iş görme, geceyi işiyle geçirme. 2. Türk müziğinin en eski makamlarından olup, hala kullanılmakta olan bir makamdır.
BEYAN: (Ar.). 1. Bildirme, söyleme, açıklama. 2. Belagat ilimlerinden ikincisi. 3. Belli apaçık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BETÜLAY: – (bkz. Betül).
BETÜL: (Ar.) Ka. 1. Bakire. 2. Erkekten çekinen, erkeklere yaklaşmayan namuslu kadın. 3. Ayrı kök salan fidan. 4. Hz. Meryem’in lakabı. 5. Hz. Muhammed (s.a.s)’in kızı Hz. Fatıma’nın lakabı.
BETİM: (Tür.). 1. Bir nesnenin kendine özgü belirtilerini tam ve açık bir biçimde, söz ya da yazıyla anlatma, tasvir. 2. Herhangi bir şeyin resmi ya da heykeli.
BETİK: (Tür.) Er. – Yazılı olan şey, yazılmış yapıt.
BEŞİRE: (Ar.) Ka. 1. Müjde getiren, müjdeci. 2. Güleryüzlü, güleç hanım
BEŞİR: (Ar.) Er. 1. Müjde getiren müjdeci. 2. Güleryüzlü güleç adam. Kur’ani bir kavramdır. İnsanlara Allah’ın emir ve nimetlerini, cennet ve mükafatı haber veren peygamberler ve Kur’an için kullanılmıştır.
BAŞEĞMEZ Güçlü, baş eğmeyen, yenilmez
BASKIN Beklenmeyen ani saldırı
BAYDOĞAN Çok zengin doğmuş olan kimse, varsıl doğan
BANGU Çığlık, tiz, ses, yüksek ses, bağırtı, yankı
BAYSU Varlıklı ve su gibi değerli
BAYTAL Yokuş
BARIN Güç, kuvvet
BATUR Kahraman
BAŞKAN Baş olan kimse, bir topluluğun başı, önder
BAŞHAN Hanların başı
BAKİ Kalıcı, sürekli
BALAMİR Tarihimizde bir kağan
BARTU Eski bir hükümdar
BARIŞTA Barış zamanı doğmuş olan
BAYFUN Çok yorulmuş,yorgun
BATIRHAN Yiğit han
BATUĞHAN Güçlü han, yiğit, yönetici
BADAK Ufak tefek, ufak yapılı
BALAY Ay yüzlü
BARKA Büyük bir çeşit sandal
BAHATTİN Dinin güzelliği
BARANSEL Güce, kuvvete ait
BALKIR Işıl ışıl parıldar, ışık saçar
BAYINDIR İmar edilmiş, onarılmış
BAYMAN Zengin kimse
BAYBARS Bir cins kaplan
BAYBORA Zengin
BATUĞ Güçlü, yiğit, alp, güneşin battığı yön, batı
BADAKALP Ufak tefek yiğit
BAYRAM Toplumsal özel kutlama günleri
BALABAN Bir tür yırtıcı kuş, iri cins bir tür Doğan
BAĞDAÇ Bağdaşan, uyuşan dost
BABÜR Hindistan aslanı
BARUT Yanıcı, yakıcı madde
BARTUNÇ Güçlü tunç
BAHA Değer, güzellik
BARAY Ezeli, öncesi olmayan, öncesiz
BAYKUTAY Zengin, kutlu ve Ay gibi güzel kimse
BARAN EGE yağmur mevsimi, büyük ulu
BAYDAR Zengin
BALTAŞ Bal gibi tatlı, taş gibi sağlam, sert
BAYDURALP Zengin ve ölümsüz yiğit
BAYDUHAN Kutluk Devleti şehzadelerinden
BASRİ Gören, görme ile ilgili, görebilmek
BAHADIR Yiğit , kahraman, atak, gözünü daldan budaktan esirgemeyen
BAYKURT Malı mülkü çok olan kurt, zengin ve kurt gibi olan
BAŞBAY Çok varsıl kimse, baş zengin
BARIŞKAN Barışçıl
BAYKUT Kale muhafızı, zengin
BARLAS İyi savaşçı
BASKI Kuvvet uygulamak
BATTAL Büyük,iri
BARKEV Hediye
BATIKAN Batı’nın Hanı ya da Batı’nın Kanı anlamında
BAYDUR Zengin ve ölümsüz olan
BAŞER Başta gelen kimse, başta gelen er
BAŞAĞA Ağaların başı, kıdemli
BAHRİ Denizci, denizle ilgili
BAVER güvenmek, inanmak
BAHRA Eski bir sınır kalesi
BAYEZİT Birçok Osmanlı şehzadesinin ortak adı
BAYRAKTAR Bayrak taşıyan
BARÇA Hükümdar
BAKIR Kızıl renkli maden
BAYAR Büyük, yüce
BAGATUR Yiğit, kahraman, batur, alp, bahadır
Baycan Zengin kimse
BATUHAN Güçlü Kuvvetli Han, Altınordu devletinin kurucusu Batuhan
BARANALP Güçlü yiğit
BATIHAN Batının sultanı, hanı
BAŞDOĞAN İlk doğan
BAŞOL Lider ol, başa geç
BAYKAN Soylu kimse, zengin ve soylu
BADİ Rüzgarla ilgili
BAYRUK Eskimiş
BATURALP Yürekli yiğit, yiğitler yiğidi
BAŞKUT Şanslı, talihli
BALDAŞ Bal gibi tatlı, taş, gibi sağlam, sert
BATIN Allah’ın 99 isminden biri
BAYKAL Büyük bir göl
BAYKARA Doğan türünden yırtıcı bir kuş
BAYHAN Zengin han
BALER Bal gibi tatlı kimse, bal gibi erkek, yiğit
BARAN Ulu, yüce, yüksek, iri
BAYKAM Sağlığa kavuşturan kimse
BAŞKAL Her zaman baş kalasın
BABÜRŞAH Moğol Devleti’ni kuran hükümdar
BAŞMAN İleri gelen, sözü geçen kimse, bir topluluğun ileri gelen başı
BATUK Güçlü, alp, yiğit
BARKAN Arap çöllerindeki kumul yapısı
BAYIR Bir tepenin eğilimli yeri, yokuş
BAYSAN Varlıklı ve ünlü
BAYGÜÇ Zengin ve güçlü
BARAK Akıllı kişi, şaşkın
BABEK Kafkas kökenli ayaklanma kahramanı
BATURAY Hem yiğit hem Ay gibi olan
BAHİR Derya, deniz
BATIRAY Yiğit Ay, hem yiğit hem ay gibi
BALATEKİN Küçümen ve biricik, küçük şehzade
BAYRAV Çok yeğin, şiddetli
BAYSAL Barış ortamı
BAŞAT Hepsinden üstün, benzerlerinden üstün, egemen, en başta gelen
BATI Bir yön
BATU Güçlü
BAHTİYAR Mutlu,şanslı
BARBAROS Büyük denizci, kırmızı sakal
BAYTAŞ Bir beye hizmet eden kimse
