İnsanlar bir çok nedenlerden dolayı hapşırabiliyorlar. Tabi herşeyin bir adap ve edebi olduğu gibi hapşırmanın (aksırmanın) da adabı vardır. Burun zarının ve nefes kaslarının ani bir hareketiyle, nefesi bir anda sarsıntılı bir şekilde ağızdan ve burundan dışarı atmaya hapşırmak veya aksırmak deniyor. Bu ise, bir güzellik ve bir nimettir. Onun için hapşırırken Allah’a hamd edilir. Hapşırma fiili, bir nimet olması yönüyle Allah’a izafe edilmiştir.
Hapşırdığımızda ağzımızı mümkünse mendil ile, mümkün değilse elimizle perdelemek ve sesimizi kısmaya çalışmak edeptir ve sünnettir.
Peygamber Efendimiz (asm) hapşırdıkları zaman mendilini veya elini mübarek ağzına tutar, sesini kısmaya çalışırdı.
Bu sünneti yaşadığımızda, etrafı kendi gürültümüzden ve tükürüğümüzden korumuş, etrafın bizden rahatsızlığını en az seviyeye indirmiş oluruz.
Peygamberimiz buyuruyorlar ki: Sizden biriniz aksırdığınız vakit.
TÜRKÇE OKUNUŞU
«Elhanıdulillâh» derse, onun öyle söylediğini duyan;
TÜRKÇE OKUNUŞU
Yerhamukellah» desin, aksıran da tekrar şöyle desin:
TÜRKÇE OKUNUŞU
«Yehdikumullâhu ve yuslihu Bâlekum.»
Hapşırma esnasında gözlerin kapanması da insanoğlu için eşsiz bir nimettir. Şayet kapanmasa gözlerimiz yuvalarından fırlar ve kör olabilirdik.
Hapşırınca “Elhamdülillah” demek peygamber efendimizin tavsiyesidir.
“Sizden biriniz aksırdığı zaman “elhamdülillah” desin.” (Buhari)
“Aksırınca “elhamdülillah” diyen göz ağrısı görmez.”(Taberani)
“Aksırınca “elhamdülillah” demek her derde şifadır.”(Hakim)
Hapşırmanın vücudumuza verdiği ferahlığa, hapşırma esnasında hayat organımız kalbimizin bir anlık durup tekrar çalışmasına ve tıbbi yönden bahsedeceğimiz nice faydalara karşı rabbimize şükrediyor, “elhamdülillah” diyoruz.
Peygamber Efendimiz hapşırınca hamdetmenin önemini ısrarla vurgulamış ve demeyi unutunca hatırlatılmasını bir vazife saymıştır. “Aksıran hamdetmemişse hatırlatmak için elhamdülillah de çünkü aksıranın hamdetmesi her derde devadır.” (Deylemi)
