İstanbul ve Konya gibi illerimizde bazı zevâtın mezarı çok muhteşem yapılıp kabir üzerine sanduka yerleştirilir ve üzerine perde çekilir. Bazılarının da baş tarafı üzerine sarık yerleştirilir. İslâm’da bunun yeri var mıdır?
Kabirleri inşa edip üzerine sanduka yerleştirmenin, üstüne perde çekmenin ve baş tarafına sank koymanın İslâm’da yeri yoktur. Hiç bir temele dayanmaz. Kabir sahibi ne kadar büyük olursa olsun böyle bir şey yapmak caiz değildir (162).
Kabirleri türbe yapmamak, üzerine türbe yapılanlarıda yıkmak ve kabirleri düzleme meseleleri vahhabi görüşü değil (Vahhabilik: Rafazilerin, sufilerin, cehmiyyenin ve hadis inkarcılarının selefin yolunda giden tevhid ehli, ehli sünnet vel cemaat olan müslümanlara taktıkları bir lakaptır.) Nebi sallallahu aleyhi ve sellem’in emrettiği ve islam alimlerinin üzerinde icma ettiği bir meseledir. Türbeleri yıkarkende bunu islami bir edebe göre yapmak müslümanın dirisinin değerli olduğu gibi cesedininde değerli olduğunu bilmek ve cesede zarar vermeden nakletmek gerekir. Harici zihniyetin bombayı türbenin içine koyup patlatmaları caiz değildir. Türbeleri bombalıyarak patlatan bu harici zihniyetin içerisinde “Medine’yi ele geçirirsek, Nebi sallallahu aleyhi ve sellem’in kabrini bomba ile patlatacağız.” diyenlerde vardır. Allah bizleri bunların şerrinden muhafaza eylesin.
İslâm dini, hayatında olduğu gibi ölümünde de insana gereken değeri vermiş, saygıyı göstermiş ve öldüğü andan itibaren ona yapılacak muameleyi de belirlemiştir. Bu itibarla İslâm dini, kabir ve kabristanın düzenli ve tertipli yapılmasını, temiz tutulmasını ve yeşillendirilmesini, hayatta bulunan insanların ölülere karşı bir vefa borcu olarak görür.
Ölüler adına yapılan hayır ve hasenâtın sevabının onlara ulaşacağı sahih hadis ve icmâ delili ile sabittir. Ölüler ziyaret edilirken, onların ruhları için Allah’a dua edilir, Kur’an okunur, yapılan iyiliklerin sevabı bağışlanır. Kabre ağaç dikmek sevabtır. Dikilen ağaç ve bitkinin ölünün ruhundan azabın hafifletilmesine sebep olacağına dair hadisler vardır.
(162) Rüdûd ‘alâ Ebâtîl, s. 55
