Hasretin kanıma girdi, uzaklığın yordu beni sevgili.
Bin kez duyduklarımla.Sesine kırgın kulaklarımda.
Kutsaldı kanlarımız. Yollarında diken bitti.
Gözlerim yosun tuttu.
Matem doldu ülkemin havasına, toprağına, suyuna.
İnsanlarına.
Bozuldu cemrelerin tılsımı.
Dağ ardına düşer ebemkuşağının rengi.
Kırağı çalar mavilikleri.
Beslediğim onca yıllık umut.
Dağlarında yok artık ne serçe, ne üveyik, ne Yusufçuk, ne bir tutam yeşil, ne yaprak, ne çiçek, ne tomurcuk.
Sokaklar sessiz, şarkılar yetim.
Görüntüsü yok aynaların eskisi gibi.
Kuşlar kafeslerinden memnun, çiçekler saksılarından.
Lâkin lâkin usandım öfke ile umut arasına sıkıştırılmış hayatın gelgitinden.
Tıknefes bir gün gelir çöreklenir soframa arsız mı arsız.
Ruhsuz mu ruhsuz. Lokmamı sayar, aldığım nefesi.
Şeytanımı azdırır, iştahımı gıdıklar ufaktan.
Kurşun olur saplanır ummadığım taraflarıma.
Sis doldurur gözümün alabildiğince evreni.
Cin tutar seni düşleyecek olsam.
Gençliğimi karanlığın kıskacında örs ve çekiç içinde geçirdim.
Susuyorum içimde çığlık çığlığa bir sessizlik.
Gözyaşlarımın en kanlısını en görkemlisini döküyorum.
Sayfalar dolusu ağlıyorum gizlice.
Sindirilmiş rüşeymler.
Uzak diyarlara yağan yağmurlar.
Başka iklimleri aydınlatan güneş.
Nefret cimdikleriyle örselenmiş anılar.
Leylakların mor yanaklarındaki izni alınmamış öpücük yarası.
Boşluğa açık kanatlarım, varlığa dönük yüzüm.
Penceremdeki kangren manzara.
Telafisi güç gelecekler vaad ediyor sanki.
Ne uğursuz şeymiş şu hasret dedikleri.
Ne daralmaz ciğerleri varmış.
Ne bitmez soluğu meğer.
Eşiğine atlamaya görsün bir defa.
Kana karışmaya görsün bulaşmaya görsün virüsü.
Artakalan sevgileri ister yüreğimden.
Alır götürür, alır götürür dağların ardına aşan yollardan.
Sözümüz vardı halbuki. Birbirimize tüm insanlara verilmiş.
Önce gidenlerimiz ve ardımızdan gelecek olanlar adına.
Buluğ sivilcelerimizin eşilmiş izleri alnımızdayken henüz.
Hani hani bizdik dünyanın beklediği.
Hani bizdik rahmetin bereketin mayaladığı hamur.
Biz bölecektik ekmekleri kan değmeden.
Gözyaşı yürümeden damarlarına.
Hani hani söz demiştik.
Mavi gözlerin vardı senin deniz gibi, gök gibi.
Hep terleyen ellerin. Unutmadım unutmadım.
