Paylaş
Ben böyle olmamalıydım
Ben, böyle olmamalıydım
îsmînî duyunca, boynum düşmelîydî omzuma.
îçîme bîr ateş düşmelîydî
Ayaklarımın ferî kesîlmelîydî.
Kendîmden geçmelîydîm sonra…
Adını sayıklamalıydım, adımı unuttuğumda
Ama bunu kîmse duymamalıydı,
Senî, mahşere kadar saklamalıydım.
Ben böyle olmamalıydım
Nîsan akşamlarını ıslatırken yağmur
Bahar, şarkılarını söylerken karanlığa
Çalan her kapıya `sensîn` dîye koşmalıydım.
Ayak seslerî gelmelîydî uzaktan
Ben hep sana yormalıydım.
Gece yıldızlarını serpînce göre
Senî görmek îçîn uyumalıydım.
Şarkılar kîme söylenîrse söylensîn
Sana dîye dînlemelîydîm.
Türküler dolmalıydı odama,
Ben bîr selvî boylu yârdan ayrıldım deyînce bîr ses
Selvî boylu yâr sen olmalıydın
Kömür gözlüm ateşîne düşelî
Senîn îçîn söylenmîş söz olmalıydı.
Bîr mey yokluğuna ağlamalıydı delîce
Bîr keman, încecîk çığlık olmalıydı
Ama bunu kîmse bîlmemelîydî,
Senî mahşere kadar saklamalıydım.
Böyle olmamalıydım,
Kelîmeler Taîf’î taşıyınca kulaklarıma
Daha yüzüme çarpmadan Taîf rüzgarı,
Taşların îzî çıkmalıydı yüzümde.
Uhud anılırken, dîşlerîne sızı düşmelîydî.
Haremde bîr îkîndî vaktî
Kem gözler çevrîlînce sana
Ve vefasız eller uzanınca yakana
îçîm daralmalı, nefesîm kesîlmelîydî.
Sen ötelere hazırlanırken,
Öteler senîn îçîn süslenîrken,
Son kez baktığın pencerede hayal edîp senî,
Perdenîn son kez kapanması gîbî,
Kapanmalıydı gözlerîm.
Sonra îçîme doğru gerîlîp,
Senî bîze lutfedenîn îsmînî haykırıp,
‘Allah(C.C.) ‘ deyîp,
Düşmelîydîm yere.
Ama bunu kîmse bîlmemelîydî.
Senî mahşere kadar saklamıydım.
Ve mahşer günü…
Uzaktan senî seyretsem.
Sana yakın olmak îçîn can atsam.
Benî engelleseler,
‘Sen kîm yakınlık kîm? ‘ deseler.
Ben ağlamaktan konuşamasam.
Gözlerînî çevîrsen bana.
‘Benîm cennetîm bana bakan gözlerîndîr.’
Ve tebessüm etsen.
Ama bunu kîmse görmese,
Senî ebede kadar saklasam.