Paylaş
Ey nefsîm, dînle benî!
Sana yan dîyorum
Ateşlerîn îçînde yanan gîbî yan
Ona can dîyorum anla benî
Canımın da îçînde canan gîbî can
Yaprak düşerse dalından îsyana
Öğütülürse yaz akşamları sevda sözcüklerînde
Temmuz, Ağustos uzaklaşırsa
Yanî bîr sonbaharsa îklîm
Ağlama
El yapımı zanlar hükmederse
Uzun gün dostluklarına
Gece başucundan uykusuzluk ekerse
Gözbebeklerînîn vadîsîne
Yüreğînîn yıldızları kulağına fısıldayıp:
“îşte ağlama vaktî” derse
Sen yîne de ağlama
Çünkü bîze ağlamak düşmez.
Ağlama
Bîze yürümek düşer sevgîlînîn ardından
Sadece ağlamak yetmez
Güzeldîr hayranı olmak Nebî’nîn
Ama sadece hayranlık yetmez
Onun gîbî olmadıktan sonra
Bu yol îlelebet bîtmez
Ağaç gölgesînde gölgelenîp
Yoluna devam eden yolcu gîbî olmak vardı
Onun gîbî olmak…
Ey nefsîm, benî dînle!
Yan dîyorum sana
Ateşlerîn îçînde yanan gîbî yan
Can dîyorum ona anla benî
Canımın da îçînde canan gîbî can.
Alev sarar da gözlerîmî
Bîr rüzgar dağıtmaya çalışır
Zamanla alevlere o rüzgar da alışır
Bîlemez kî bu, dünyanın bîr oyunu
Bîlemez, ateşîn îçîmde olduğunu
Hala yanmaktadır gözbebeklerîm
Ve ben ateşten bîr mektup oldum da
Özgürlüğümü yaktım dünya adına
Onun adına adımı yaktım
Ve artık adına ortaktım
Rüzgarsa dîlbeste olmuştu nara
Söndürme gözyaşlarınla, ağlama
Çünkü bîze ağlamak düşmez
Ağlama
Bîze yürümek düşer sevgîlînîn ardından
Sadece ağlamak yetmez
Güzeldîr hayranı olmak Nebî’nîn
Ama sadece hayranlık yetmez
Onun gîbî olmadıktan sonra
Bu yol îlelebet bîtmez.
Ağaç gölgesînde gölgelenîp
Yoluna devam eden yolcu gîbî olmak vardı
Onun gîbî olmak…