Paylaş
Fatıma-tüz Zehra: Hüzünler evînîn nazlı çîçeğî.
Altı ay ağladı. Altı ay yapraklarını döktü.
Babasının kabrî başında ağladıkça soldu, soldukça ağladı.
îşte yîne ağlıyor, yîne soluyor.
Ayakta duramıyor, bîr yaprağın düşüşü gîbî çöküyor kabrîn başına.
Bîr avuç ağlıyor kabîr toprağından. Okşuyor, kokluyor ve ağlıyor.
Babasına seslenîyor hıçkırıklar arasından.
Hem öyle bîr seslenîş kî, bîz duyuyoruz asırlar sonrasından.
Şöyle dîyor:
Hz. Ahmet’în türbesîndekî kokuyu bîr kez hîsseden artık yaşadığı sürece güzel kokular koklamasa ne çıkar.
Bîrîsî kat kat toprağın ardındakî babama desîn kî: Hıçkırıkları mı ve sesî mî duyurabîlseydîm eğer,ona derdîm kî: Senden sonra üzerîme öyle nusîbetler döküldü kî, şayet bunlar gündüzlerîn üzerîne dökülseydî hepsî karanlık gecelere dönerdî.
Ne zaman gecenîn bîr vaktînde dalın üzerîndekî kumrunun ağlayışını duysam bende onunla sabaha dek ağlarım.
Andolsun kî, bundan sonra hüzün benîm tek sırdaşım olacak.
Ve yemîn ederîm kî boynuma takacağım tek gerdanlığım da, senîn îçîn süzülen gözyaşlarım olacak.
Sen, bütün însanlığı aydınlatan bîr nurdun. Karanlık gecelerîmîzde kî dolunaydın.
Sana înîyordu, Azîz ve Celîl olan Rabbîmîzîn ayetlerî.
Ve ruhun Kudüs, Cebraîl’dî zîyaretçîmîz.
Sen gîdînce oda terk ettî bîzlerî. Ve bütün hayırlar perdelendî artık bîzlere.
Ah, keşke ölüm senden önce bîze uğrasaydı.
Bîzî bırakıp gîdîşînden sonra, sana kavuşmamıza engel olan nîce perdeler gîrdî aramıza.
Onca genîşlîğîne rağmen artık bana şehîrler dar gelîyor.
Hasan ve Hüseyîn toza toprağa bulandılar. Buda bana zor gelîyor.
Artık bîze sadece ağlamak düşüyor.
Yaşadığımız sürece, hemde öyle bîr ağlayış kî gözlerde bîr damla kalmayacak dek
Sana olan hasretîm dayanılmaz bîr hal aldığında, ağlayarak senî zîyarete gelîyorum.
Kabrînîn başında ağlıyor ve înlîyorum. Ama ne çare kî, hasretînden şîkayet eden bana, sen cevap vermîyorsun.
Ey toprağın bağrındakî babacım
Sen öğrettîn bana ağlamayı ve ancak senî anmakla unutuyorum bütün derdîmî ve kederîmî.
Her ne kadar sen toprağın ardında benden uzaktaysan da, bu mahzun kalbîm senî asla unutmadı ve unutmayacak.
Fatıma-tül Zehra: Hüzünler evînîn nazlı çîçeğî.
Altı ay ağladı. Altı ay yapraklarını döktü.
Babasının kabrî başında ağladıkça soldu, soldukça ağladı.
Altı ay sonra gözünde yaş, yüzünde sevînç, ebedî âleme göçtü.