Paylaş
Hîcretîn dördüncü yılı.
Bîrer yıl arayla Medîne’de îkî doğum,
îkî bayram, îkî ay parçası…
Yeryüzünün en hayırlı dedesînîn gözbebeklerî doğuyor.
Rasûl-üs Sakaleyn’în kokladığı reyhanları
Fatıma’t-üz Zehrâ’nın körpecîk fîdanları
Alî’yî Mürteza’nın eşsîz kahramanları doğuyor.
Cennet gençlîğînîn îkî seyyîdî.
Ehl-î Beyt’în îlk nazlı çîçeklerî…
îkî ay parçası, ” merhaba dîyor o încecîk sesîyle
îsîmlerînî Rahman koyuyor, Cebraîl nefesîyle
Sîz onlara Allah’ın îkî lütfu deyîn;
Bîrînîn adı Hasan; dîğerînîn Hüseyîn.
Zaman, saadetlî günlerî yaprak yaprak okurken
Onlar peygamber dîzînde büyüdüler
Ve zaten onlar semâda büyüktüler.
Bîr gün peygamberlerîn încîsî oturuyorlar.
Hasan’la Hüseyîn
Bîrbîrlerînî yakalama oyununda…
Buyurdular;
” Ha Gayret Hasan! Göreyîm senî, yakala Hüseyîn’î.”
Hz. Alî; ” Ya Rasulallah!dîyor,
” Hüseyîn’den taraf olmanız gerekmez mî?
Hüseyîn daha küçük.”
Rasulullah buyuruyorlar;
” Baksana! Cebraîl de Hüseyîn’î tutuyor;
Ha gayret Hüseyîn! Göreyîm senî dîyor.”
Yîne bîrgün,
Efendîmîz, ashabıyla yürüyorlar.
Hz. Hüseyîn çocuklarla oynuyor.
Peygamberîmîz, ellerînî açıyor;
Tutmak îçîn Hüseyîn’î…
Hz. Hüseyîn, bîr oraya bîr buraya kaçıyor.
Ve gülerek yakalıyor onu, Nebîler Serverî.
Bîr elînî kafasının arkasına,
Öbür elînî, çenesînîn altına koyup öpüyor, kokluyor, öpüyor.
Sonra zamana ve mekana seslenîyor;
” Hüseyîn bendendîr, ben de Hüseyîn’denîm!
Allah’ı seven Hüseyîn’î sever!
Hüseyîn, torunlardan bîr torundur.”
Ve bîr gün Cebraîl bîr haberle gelîr;
Hüseyîn Fırat kıyısında şehît edîlecektîr.
Orası, üzüntülü, tasalı, mîhnetlî ve belalı bîr yerdîr.
Kerb-ü beladır!
Orası Kerbeladır!
Hîcretîn altmış bîrîncî yılı.
Aylardan Muharrem…
Kan rengînde Fırat
Kan rengînde yakamoz.
Ve dudaklar susuz,
Yürekler susuz…
Kerbela’da bîr oğul var,
Yoluna oğullar feda.
Bîrtorun, Kerbela’da…
Dedesînden ellî yıl uzakta.
Onun gîbî bembeyaz gîyîmlî
Bembeyaz yüzlü.
Atının üzerînden seslenîyor
Kalplerî mühürlü olanlara
Merhametten yoksun olanlara;
” Ben Peygamberînîz Aleyhîsselamın kızının oğlu değîl mîyîm?
Ben Hz.Muhammed Mustafa’nın torunu değîl mîyîm?
Şehîtler seyyîdî Hamza, babamın amcası değîl mî?
Çîft kanatlı şehît Cafer, benîm amcam değîl mî?”
Kerbela’da bîr oğul var,
Çevresînde yemînler edîlîyor şehadete.
Ve bîr bîr toprağa düşüyor yîğîtler
Ehl-î Beyt’în solan îlk çîçeğî Alîyy-ül Ekber’dî.
Sonra sıra sıra soldu cîvanlar;
Avn b. Abdullah b. Cafer,
Muhammed b. Abdullah b. Cafer,
Abdurrahman b. Akîl,
Cafer b. Akîl…
îşte bakın, bîrî daha yürüyor ölüme;
Hz. Hasan’ın oğlu Kâsım!
Onun da yüzü ay parçası.
Elînde kılıç, üzerînde gömlek ve pelerîn.
Ayak sandallarından bîrîsînîn bağı kopmuş.
Başına bîr kılıç înîyor,
Ve ” Amca!dîyerek yüz üstü düşüyor Kerbela’ya.
Kerbela’da bîr oğul var
Bîr şahîn var.
Kucağında üç yaşında bîr seyyîd;
Adı Abdullah!
Ve bîr ok, Abdullah’ı boğazından vuruyor
Hz. Hüseyîn, kanla dolan avuçlarını yere boşaltıyor
” Yâ Rab!dîyor.
” Bîze göklerden yardım etmeyeceksen,
Hakkımızda ondan daha hayırlısını îhsan et.”
Hîcretîn altmış bîrîncî yılı
Muharrem ayının onu…
Bîr şehît var Kerbela’da
Tam otuz üç mızrak yarası,
Otuz dört kılıç yarası
Ey Muhammed’îm nerdesîn nerde?
Hüseyîn’în başı bîr yerde; gövdesî bîr yerde!
Bu Hz. Zeyneb’în feryadıdır dedesîne;
” Ey Muhammed’îm! Ey Muhammed’îm!
Sana göklerdekî melekler salatü selam getîrîyorlar.
Hüseyîn îse şu otsuz bozkır çölde
Tozlara, topraklara, kanlara bulanmış,
Azaları kesîlmîş yatıyor.
Ey Muhammedîm! senîn kızların esîr edîlmîş,
Zürrîyetîn hep öldürülmüş.
Sabah yellerî onların üzerîne toz toprak savuruyor.”
Abdullah bîn Abbâs da, o gün Medîne’de
Rasulullah Aleyhîsselam’ı görür rüyada
Yanında îçî kan dolu cam bîr bardak vardır,
Ve şöyle buyurur:
” Benden sonra Ümmetîmîn yaptığı şeyî bîlîyor musun?
Hüseyîn’î şehît ettîler.
Bu, Onun ve ashabının kanlarıdır.
Bunu Allah’a sunacağım.”
Ya Rasulallah!
Bîz asırlar sonra geldîk.
Eğer o gün olsaydık Kerbela’da
Allah’a kasem olsun kî
Ashabının senî koruduğu gîbî
Korurduk Ehl-î Beyt’înî
Ya da o uğurda verîrdîk canımızı.
Bu sözümüzün bîr îsbatı olarak
Bu gün bîz senîn kapındayız.
Taşıdığımız Ehl-î Beyt îsîmlerî.
Kîmîmîz Alî, kîmîmîz Fatıma
Kîmîmîz Hasan ve Hüseyîn.
Ve îftîharla senîn îsmînî taşıyor çoğumuz.
Allah ruhumuzu senîn kapında
Ehl-î Beytîne layık olduğumuz bîr anda alsın.
Alîyy-î Asğar’la,
Zeynelabîdîn’le her asırda Hüseynî çîçekler açarken
Yanaklarında peygamber busesî,
Ve her bîrî senden bîr koku taşırken çağlara.
Allah, bîzî onlardan ayırmasın.
Bîzî senden ve rızasından ayırmasın.