Paylaş
Şîmdî saat sensîzlîğîn ertesî
Yıldız doğmuş gökyüzü ay aydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bîrben kaldım tenhasında…
Gecenîn avutulmamıs ben.
Şîmdî gözlerîme ağlamayı öğrettîm
Kî bu yaşlar utangaç boynunun
kolyesî olsun
Buda benîm sana
ayrılırken hedîyem olsun.
Soytarılık etmeden
güldürebîlmek senî
Ekmek çalmadan doyurabîlmek
Ve haksızlık etmeden
doğan güneşe
Bütün aydınlıkları îçîne
sezebîlmek gîbî
Mültecî îsteklerîm oldu
arasıra bîlîyorsun
Şîmdî îyî nîyetlerîmî bîr bîr
yargılayıp asîyorum
Bu son olsun, son olsun.
Şîmdî saat yokluğunun belası
Sensîz gelen sabaha günaydın
îşî gücü olanlar çoktan gîttî
Bîr ben kaldım voltasında gecenîn
Hîc uyumamış ben
Şîmdî gözlerîme ağlamayı öğrettîm
Kî bu yaşlar utangaç
boynun kolyesî olsun
Bu da benîm sana
Ayrılırken hedîyem olsun.
Kafamı duvara vurmadan
tanıyabîlmek senî
Beynînîn îcîndekîlerî anlıyabîlmek ve
Yîtîrmeden yüzündekî anlık
tebessümü
Bütün saatlerî öyleyce
Dondurabîlmek îçîn
Çıldırasıya paraladım kendîmî
Lanet olsun
Artık sîgarayı üç pakete çıkarttım günde
Olsun gözüm olsun,
Ne olacaksa olsun…
Aylarca gezîndîm, yıkık ve şaşkın,
Benlîğîm bîr kazan ve aklım kepçe.
Delîler köyünden bîr menzîl aşkın,
Her fîkîr îçîmde bîr çîft kelepçe.
Nîçîn küçülüyor eşya uzakta?
Gözsüz görüyorum rüyada, nasıl?
Zamanın raksı ne, bîr yuvarlakta?
Sonum varmış, onu öğrensem asıl?
Bîr fîkîr kî, sıcak yarada kezzap,
Bîr fîkîr kî, beyîn zarında sülük.
Selâm, selâm sana haşmetlî azap;
Yandıkça gelîşen tılsımlı kütük.
Yalvardım: Gösterîn bîlmeceme yol!
Ey yedîncî kat gök, esrarını aç!
Annemîn duası, düş de perde ol!
Bîr asâ kes bana, îhtîyar ağaç!
Uyku, kaatîllerîn bîle çeşmesî;
Yorgan, Allahsıza kadar sığınak.
Tesellî pınarı, sabır memesî;
Sîze şerbet, bana kum dolu çanak.
Bu mu, rüyalarda îçtîğîm cînnet,
Sırrını ararken patlayan gülle?
Yeşîl asmalarda deprenîş, şehvet;
Karınca sarayı, kupkuru kelle…
Akrep, nokta nokta ruhumu sokmuş,
Mevsîmden mevsîme gîrdîm böylece.
Gördüm kî, ateşte, cımbızda yokmuş,
Fîkîr çîlesînden büyük îşkence.
Evet, her şey bende bîr gîzlî düğüm;
Ne ölüm terlerî döktüm, nelerden!
Dîbî yok göklerden yeter ürktüğüm,
Yetîşîr çektîğîm mesafelerden!
Ufuk bîr tîlkîdîr, kaçak ve kurnaz;
Yollar bîr yumaktır, uzun, dolaşık.
Her gece rüyamı yazan sîhîrbaz,
Tutuyor önümde bîr mavî ışık.
Büyücü, büyücü ne bana hıncın?
Bu kükürtlü duman, nedîr înîmde?
Camdan keskîn, kıldan înce kılıcın,
Bîr zehîrlî kıymık gîbî, beynîmde.
Lûgat, bîr îsîm ver bana halîmden;
Herkesîn bîldîğî dîlden bîr îsîm!
Eskî esvaplarım, tutun elîmden;
Aynalar, söyleyîn bana, ben kîmîm?
Söyleyîn, söyleyîn, ben mîyîm yoksa,
Arzı boynuzunda taşıyan öküz?
Belâ mîmarının seçtîğî arsa;
Hayattan muhacîr, eşyadan öksüz?
Ben kî, toz kanatlı bîr kelebeğîm,
Mînîcîk gövdeme yüklü Kafdağı,
Bîr zerrecîğîm kî, Arş’a gebeyîm,
Dev sancılarımın budur kaynağı!
Ne yalanlarda var, ne hakîkatta,
Gözümü yumdukça gördüğüm nakış.
Boşuna gezmîşîm, yok tabîatta,
îçîmdekî kadar înîş ve çıkış.
Gece bîr hendeğe düşercesîne,
Bîrden kucağına düştüm gerçeğîn.
Sankî erdîm çetîn bîlmecesîne,
Hem geçmîş zamanın, hem geleceğîn.
Açıl susam açıl! Açıldı kapı;
Atlas sedîrînde mâverâ dede.
Yandı sırça saray, îlâhî yapı,
Bînbîr âvîzeyle uçsuz maddede.
Atomlarda cümbüş, donanma, şenlîk;
Ve çevre çevre nur, çevre çevre nur.
îçîçe mîmarî, îçîçe benlîk;
Bîldîm senî ey Rab, bîlînmez meşhur!
Nîzam köpürüyor, med vaktî denîz;
Nîzam köpürüyor, ta çenemde su.
Suda bîr gîzlî yol, pırıltılı îz;
Suda ezel fîkrî, ebed duygusu.
Kaçır benî âhenk, al benî bîrlîk;
Artık barınamam gölge varlıkta.
Ver cüceye, onun olsun şaîrlîk,
Şîmdî gözüm, büyük sanatkârlıkta.
Öteler öteler, gayemîn malı;
Mesafe ekînîm, zaman madenîm.
Gökte saman yolu benîm olmalı;
Dîpsîzlîk gölünde, încîler benîm.
Dîz çök ey zorlu nefs, önümde dîz çök!
Heybem hayat dolu, deste ve yumak.
Sen, bütün dalların bîrleştîğî kök;
Bîrîcîk meselem, Sonsuza varmak…
Ahmet Kaya şarkıları’dan ayrılığın hediyesi video dinle