Ben tuzparça yerdeğîm o bîr düğüm dolaşık
Ne karanlık bîr gece arkası görünmüyor
Yıldızları dökülmüş yaptığımız yanlışlık
Başladığımız örgü nedense yürümüyor
Model seçîmî kötü hesaplaşması çok zor
Halbukî bîr zamanlar ne hızlı başlamıştık
Sankî o karanfîller vazosunda duruyor
Boğaz’ın lacîverdîne aydan dağılan ışık
Elî saydam bîr büyü elîme dokunuyor
îkîmîz sankî hayal tepeden tırnağa âşık
Asla görülmeyecek bîr fîlmde yaşamıştık
Bugün vardığımız yer gözümü korkutuyor
O vücudunda rahat kendîsîyle barışık
Ben kendîme kısayım bu aşk bana sığmıyor
Neş’esî köpük köpük îşî gücü taşkınlık
Taşıdığım tasayı besbellî taşımıyor
Benîm varlığım her an korkudan aşınıyor
Vehîmlerîm bîr orman ıssızlığa alışık
Attîla îlhan
