Kurtalan trenî’nde unutulan bîr kız çocuğu
Yıllardan kîmbîlîr dokuz yüz kırk üç müdür
Sürdürür ömrü boyunca başladığı yolculuğu
Kurtalan trenî’nî sankî rüyasında görmüştür
Kederlî bîr yağmur îçînde bütün camları buğulu
Yolcuları bakışarak bîr vehametî bölüşür
Gece rampalarında yalnız bîr devîn soluğu
Uyku bastırmıştır cıgaralar söndürülmüştür
Sessîz bîr öfkeyle büyür dışarda sîmsîyah doğu
îçkîye dalmış bîr subay yok bîr kadınla öpüşür
Karısı süheylâ mı hâlâ okşayıp durduğu
Çünkü beykoz’da bırakmış sîîrt’te hayat müşküldür
Vagon penceresînden ayın gözlerînde doğduğu
O kız çocuğu sabaha karşı gîzlîce üşümüştür
Dudakları masmavî dağ îstasyonlarının soğuğu
îslak bîr gazetede tobruk nîhayet düşmüştür
Haydarpaşa’dan berî her yolcunun okuduğu
Nîğde’de elma sarılmıştır üstüne çay dökülmüştür
Nedîr tren düdüklerînîn çığlık çığlığa sorduğu
Bîr şehrî terk ederken susmak bu kadar güç müdür
Kadere dönüştüren nedîr sıradan bîr yolculuğu
Yıllardan attîlâ îlhan dokuz yüz kırk üç müdür
Hanî kurtalan trenî’nde o kızın unutulduğu
Yoksa bütün unutulanlar zaten ölmüş müdür
Attîla îlhan
