Âşık k’ere maksûda
Cân bezl ede cânâna
Atsa özünü oda
Pervâneye pervâne
Dünyâda çeker her ferd
Hâlince belâ vü derd
Ol âşıka derler merd
Baş eğmeye nâdâna
Vaslın olalı matlab
Cân eğlenimez yâ Rab
Yap gönlüm evini yap
Şöyle koma vîrâne
Âşık sararıp soldu
Bin cân ile kul oldu
Âhir dileğin buldu
Bak Yûsuf-ı Ken’ân’a
Mûsâ gibi gel Tûr’a
Tâ kim eresin nûra
Merdâne bakan mûra
Erişdi Süleymân’a
