Bilindiği gibi Aziz Mahmud Hüdâyî, “mutasavvıf, âlim, şair ve Celvetiye tarikatının kurucusu”dur. Asıl adı Mahmûd’dur. Aslen, Cüneyd-i Bağdâdî Hazretlerinin neslinden olup seyyiddir. 1541 yılında Koçhisar’da doğdu. Bursa’da Muhammed Üftâde’den feyz aldı. 1598 de Üsküdar’da câmi ve dergâh yaptırdı. 1628’de vefât etti. İrşad ve mânevî terbiyesini şiirleriyle de devam ettiren Azîz Mahmûd Hüdâyî Hazretleri, bu sahada da gönülleri tenvîr eden pek tesirli eserler vermiştir. Bugün dahî büyük bir gönül hazzı içinde söylenmekte olan pek çok bestelenmiş şiiri vardır. Bu nedenle Aziz Mahmud Hüdayi en güzel şiirlerini derleyerek anıyoruz. İşte Aziz Mahmud Hüdayi’nin şiirlerin‘den “Divan-ı ilahiyat 127” sözleri…
Dilin zikr eyler Allah’ı niçün kalbin olur gâfil
Hudâ her yerde hâzırken nedendir arada hâ’il
Tecellî etse envâr-ı kelâm-ı Semme vechu’llâh
Yanardı cümle mevcûdat olurdu perdeler zâ’il
Olan bu neş’e-i dünyâda Mutû râhına sâlik
Olupdur Küllü şey’in hâlikün sırrı ana hâsıl
Şu kim vahdet şarâbın hazm ede bezm-i şerî’atda
Tarîkatda odur kâmil hakîkatda odur vâsıl
