Göç zemânıdır dedi mevt, anımâ ki cân duymıyor,
asker-i a’zâya lerze düşdü, sultân duymıyor.
Düşdü ömür binasından, hergün bir taşı yere,
can yatır gafil, binâsı oldu vîrân duymıyor.
Gönlüm kalmak, dostum almak istiyor bu bedenim,
bir devâsız derde düşdüm, âh ki Lokman görmiyor.
Bir ticâret yapamadım, ömr sermâyesi bitdi, yola geldim,
gemi kalkdı, beni kaptan görmiyor.
Azığım yok, yazığım çok, yolda dürlü korku var,
âh-u figân eyliyorum, dîv-ü şeytân duymıyor.
Yol eri yolda gerekdir, çok sıkıntı çekse de, ey
Niyâzî uyan sen de, sanma cânân görmiyor!
