Çünki, onu Cenâb-ı
Bârî, değişikliklerden kildi ârî.
Şer’ile yaydı, o Nebî,
Yer yüzüne ilmi, edebi.
Kini giderse onun izinde, iyilik bulur her işinde.
Her kim ki, bu yola özenir, güzel sıfatlarla bezenir.
Ümmîdir, eğerçi, o Nebii ilm ile doldurdu heryeri.
Ümmî ki, sözlerinde parlar, her mahlûka âid haklar.
Ümmî idi, hocası yokdu, fenne uygun âyet okudu.
Seçilmiş, sevgili iken o, dâim beğenirdi yokluğu.
Emrine geçmişken memâlik, üç gömleğe değildi mâlik.
Askeri olurken muzaffer, açlığı sever idi ekser.
Çok mal bulunmazdı evinde, fevtinde, görüldü, zırhı rehinde.
Yârını fakire verirdi, yoksul olunca, sevinirdi.
Ekser zemân gördüğü şeyler, yanında, dünyâ neye değer?
İhsânları, herkese çokdu, birşey yok demek, onda yokdu.
Ba’zan, o kadar çok verirdi, düşmânları hep, eğilirdi.
Şefkati boldu, her leîme, müşfik babaydı, her yetîme.
Her işinde vardı, çok hikmet,
hiç etmedi kimseye minnet.
Hastayı ziyâret ederdi, derdliyi şifâyâb ederdi.
Teheccüdü hiç bırakmazdı, Allah korkusundan yatmazdı.
Tutardı herkesi, Peygamber, hep kendi nefsîle berâber.
İftihâr ederdi, kullukla, huylu idi, İlâhi hulkla.
Bir mektebe oldu, müdâvim, Allahdı, zâtına muallim.
Anlatmak için Rahmân, anı, Kurânda hoş etti beyânı.
Haşra dek, Şâh-ı enbiyâya, olsun salevât, bînihâye!
Olsun Âline, Esbabına, salât, selâmı âcizane!
