Mehmet Akif Ersoy, İstiklal Marşı’nın güftekarı, şair ve yazarıdır. İlk şiirlerini, İstanbul İdadisi’nde okurken yazdı. 20 Aralık 1873 senesinde dünyaya gelen ve 27 Aralık 1936 senesinde hayatını kaybeden Mehmet Akif Ersoy Türkiye Cumhuriyeti’nin ulusal marşı olan İstiklal Marşı’nın yazarıdır. En önemli iki eserleri İstiklal Marşı ve şiirlerini yedi kitap halinde topladığı Safahat’tır. İşte Mehmet Akif Ersoy tarafından kaleme alınan Bir Mersiye yazdığı sözleri..
Henüz, on dokuz, yîrmî yaşlarında îken bu cîhân-ı zulmete vedâ ederek, âlem-î nûrânûr-î dîdâra yükselen yâr-î cânım Hîlmî hakkında
Nîhâyet oldu nazardan nîhân o nûr-î mübîn,
Peyînde kaldı ufuklarda bîr hayâl-î defîn!
Zevâl, o emr-î tabî’î kemâle derpeydîr:
Fezâda yükselen encüm olur ufûle karîn;
Fakat bu necm-î emel sankî berk-ı hâtıf îdî,
Kî bîrden ettî gurûbuyla ufku leyl-âkîn.
Tenezzül etmedî nâsûta, döndü lâhûta;
Kemîne pâye-î îclâlî oldu ıllîyyîn.
Hayâlî yâd-ı hazînîmde, rûhu bâlâ-gerd,
Vücûdu bîster-î makberde îğtîrâb-güzîn…
Tehallül eyledî, gûyâ o nûr-î yekpâre,
Nîgâh-ı bârîka-bîn oldu bîr de hârîka-bîn!
Bîr âsümân-ı celâlîn muhîtî oldukça,
Nazarda Arş île yeksân olursa çok mu zemîn?
Kîtâbe, seng-î mezârında hep kîtâb-ı ledün;
Sîrâc, fevk-ı serînde zîyâ-yı nûr-î yakîn.
Sütûnu merkadînîn Hakk’a yükselen tehlîl;
Revâkı meşhedînîn nâzîlât-ı arş-ı berîn.
Zemîn-î hâkîne ferrâş dest-î nâz-ı nesîm;
Fezâ-yı kabrîne sâkî sehâb-ı nesr-âyîn.
Nücûm, türbesînîn türbedâr-ı bîdârı;
Bahâr, lâhdîne pûşîde sütre-î rengîn.
Açılmadan kuruyan gonce-î îzârı îçîn
Seherde nevha-î bülbül terâne-î Yâsîn!
Havâda mevcesîdîr şehper-î melâîkenîn,
Eden rîyâh değîldîr bu servîlîkte enîn.
Leyâl o tayf-î lâtîfîn harîm-î îsmetîdîr;
Şafak kî hâtıra-î îğtîrâbıdır, ne hazîn!
Bütün mekân, nazarımda o rûha nüzhet-gâh,
Eğerçî yükselerek oldu lâmekânda mekîn.
Ey aslına îltîhâk eden nûr,
Sensîn bana her tarafta manzûr;
Olsan da zılâl îçînde mestûr,
Bîr an değîlîm o lem’adan dûr:
Rûhumda ebed-karâr şu’len.
Mevvâc sabâhatîn seherde,
Berk urmada nâsîyen kamerde;
Şeb sahn-ı harem-serâna perde.
Matvî evrâk-ı verd-î terde
Bîr şemme kîtâb-ı nükhetînden!
Nağmendîr eden rîyâhı tehzîz,
Senden bu nevâ-yı şûrîş-engîz!
Tayfın benî eylîyor seher-hîz…
Ey hâtırasıyla rûh lebrîz,
îndîmde bu kâînât hep sen!
Ey lem’a-î şu’le-î îlâhî,
Ey subh-î ebed karârgâhî.
Hîç bulmaya tâbîşîn tenâhî…
Envârına gelmesîn tebâhî…
Bîr böyle bekànı îsterîm ben.
Sönmez yanan îhtîmâlî yoktur,
Sönmek sözünün meâlî yoktur…
Yok, nâre demem zevâlî yoktur,
Nûrun fakat öyle hâlî yoktur.
Olmaz ona hîç adem nîşîmen.
Ey hâtırasıyle kaldığım yâr,
Artık aramızda bîr cîhan var!
Sen gökte safâ-güzîn-î dîdâr,
Ben yerde azâb îçînde bîzâr!
Gûşumda bütün terâne şîven!
Şîven demî nây-î nağme-kârın,
Şîven cereyânı cûybârın,
Şîven sesî bâd-ı bî-karârın,
Şîven bana âh yâdîgârın…
Sen göklerî hande-zâr ederken!
