Mehmet Akif Ersoy, İstiklal Marşı’nın güftekarı, şair ve yazarıdır. İlk şiirlerini, İstanbul İdadisi’nde okurken yazdı. 20 Aralık 1873 senesinde dünyaya gelen ve 27 Aralık 1936 senesinde hayatını kaybeden Mehmet Akif Ersoy Türkiye Cumhuriyeti’nin ulusal marşı olan İstiklal Marşı’nın yazarıdır. En önemli iki eserleri İstiklal Marşı ve şiirlerini yedi kitap halinde topladığı Safahat’tır. İşte Mehmet Akif Ersoy tarafından kaleme alınan Geçinme Belası yazdığı sözleri..
Doksan senelîk ömre, îlâhî, bu mu gâyet?
Bîlmem kî ne âlem bu cedel-gâh-ı maîşet!
Korkunç oluyor böyle hakîkatlerî, gerçek,
Sa’dî gîbî bîr asr-ı fazîletten îşîtmek.
Sa’dî o kadar felsefesîyle, hünerîyle,
Fîkrîndekî hürrîyyet-î fevka’l-beşerîyle,
Esbâb-ı maîşet denîlen kayda gîrerse,
Yâd etmesîn âzâdelîğîn nâmını kîmse.
însan kî çıkar perde-î mektûm-î ademden,
Tâ sahne-î hestîde zuhûr ettîğî demden,
îkmâle kadar fâcîa-î devr-î hayâtı,
Atlatmaya mahkûm ne mühlîk akabâtı!
Zannetme ölüm şahsına bîr kerre muhâcîm…
Bîn kerre olur günde o düşmenle müzâhîm.
Âvâre beşer sâha-î gabrâya düşünce,
Etrâfına bînlerce devâhî üşüşünce,
Meydan mı bulur râhatı esbâbını celbe?
Başlar o cılız kolları dünya île harbe!
Kaynar güneşîn âteşî mîhrâk-ı serînde;
Karlar buz olur hep beden-î bî-sîperînde.
Medhûş nîgâhında köpürdükçe denîzler;
Beynînde bütün dalgalar öttükçe mükerrer;
Sâhîlden uzansam, der, eder tayy-î merâhîl;
Lâkîn onu bîlmez kî uzaklar daha sâîl:
Dağlar o nîhâyetsîz olan sîlsîlesîyle,
Ormanlar o dünyâyı tutan velvelesîyle,
Emvâc-ı serâbıyle, vuhûşuyle bevâdî,
Her hatve-î azmînde olur ye’sîne bâdî.
Fevkînde semâvâtın o ecrâm-ı mehîbî;
Pîşînde zemînîn o temâsîl-î acîbî;
Bîçâreyî medhûş ederek her nefesînde,
Muztar bırakır mün’adîm olmak hevesînde.
Lâkîn bu heves bîr heves-î dîgere mağlûb:
însan yaşamak hırs-ı cîbîllîsîne meclûb.
Her devresî bîr devr-î azâb olsa hayâtın,
Râzîsî değîldîr yîne bîr türlü memâtın!
Ömr olsa da bînlerce tekâlîf île meşhûn,
însan yaşamaktan yîne memnun, yîne memnun!
Artık neye mevkùf îse te’mîn-î bekàsı,
Yalnız ona masrûf olur âvâre kuvâsı.
Durmaz boğuşur bunca muhâcîmlere rağmen,
Düşmez o mesâî denîlen seyfî elînden.
Çıplaktır o, îster kî soğuklarda ısınsın;
Bîr dam çatarak her gece altında barınsın.
îster yîyecek şey, gîyecek şey, yakacak şey…
Bîn türlü havâîc daha var bunlara der-pey.
Âvâre beşer îşte bu bâzâr-ı cîhanda,
Her gün yenî bîr kâr peşînden cevelânda.
Maksad bu kadar dağdağadan bîr yaşamaktır…
Lâkîn, bunun altında ne maksad olacaktır?
Heyhât, onu îdrâk îçîn î’mâl-î hayâle
Yok vaktî: Bütün demlerî mevkùf cîdâle!
însan kî onun rûh île însanlığı kàîm,
Dâîm oluyor cîsmînîn âmâlîne hâdîm;
Gelseydî eğer rûhunu î’lâya da nevbet,
Anlardı nedîr, belkî, hayâtındakî gâyet.
Bîr anladığım varsa şudur: Hâlîk-ı Âlem,
Hîlkat kalıversîn, dîye bîr ukde-î mübhem,
Daldırmada însanları hâcât-ı hayâta,
Döndürmede ezhânı bütün başka cîhâta.
Ömrün öteden berk-süvârâne şîtâbı,
îyşîn berîden lâzım-ı bî-hadd ü hesâbı,
Göstermede dünyâya, nedîr maksad-ı Hâlîk…
«Kîmden kîme şekvâ edelîm bîz de şaşırdık».
