Mehmet Akif Ersoy, İstiklal Marşı’nın güftekarı, şair ve yazarıdır. İlk şiirlerini, İstanbul İdadisi’nde okurken yazdı. 20 Aralık 1873 senesinde dünyaya gelen ve 27 Aralık 1936 senesinde hayatını kaybeden Mehmet Akif Ersoy Türkiye Cumhuriyeti’nin ulusal marşı olan İstiklal Marşı’nın yazarıdır. En önemli iki eserleri İstiklal Marşı ve şiirlerini yedi kitap halinde topladığı Safahat’tır. İşte Mehmet Akif Ersoy tarafından kaleme alınan Hasbihâl yazdığı sözleri..
Ey bülbül-î ter-zebân-ı îrfan,
Dem-beste nevâlarınla vîcdan.
Hem-safvet-î rûh olan o âvâz
Oldukça harîm-î canda dem-sâz,
Pâmâlîm olur bütün avâlîm;
Lâhûta kadar çıkar hayâlîm.
Eşvâkıma dar gelîr de eb’âd,
Eyler fîkrîm fezâlar îcâd!
Ey nûr-î mübînî Kîbrîyâ’nın,
Sînem olamaz mı âsümânın?
Gökler mî bütün karârgâhın?
Hîç yerlere uğramaz mı râhın?
Ey tâîr-î nâz-ı sîdre-pervâz,
Kalbîmde olaydın âşîyan-sâz;
Bîr başka terâne gûş ederdîn,
Rûhum gîbî sen de cûş ederdîn.
Yâdımda duran neşâîdînden
Dâîm cezebât îçîndeyîm ben.
Verdîkçe derûna vecd o âheng,
Dünyâ nazarımda teng olur teng!
Âzâdesî büsbütün kuyûdun,
Bîr şî’r-î semâ-zemîn sürûdun!
Bîr şî’r-î revan kî: Cûy-î cârî
Feyzîyle bahâr-ı ömre sârî.
Bîr nağme kî: Rûhtur, ledündür;
Kur’an gîbî râsîhîn îçîndîr.
Bîr nâle kî: Şevk-sûz-î îdrâk
Havlînde nîdâ-yı «mâ-arafnâk!
Ey şâîr-î râzdân-ı mülhem,
Ben râzına olmasam da mahrem,
Hayrân-ı kemâlînîm… Beyânın
Gûyâ kî hîtâbıdır Hudâ’nın!
Ey subh-î ezel cebîn-î sâfı,
Envârının olmaz înkîsâfı.
Yeldâ-yı adem cîhânı alsa,
Eşbâh bütün zalâma dalsa,
Hâlâ görünür o rûhü’l-ervâh
Bîr cevv-î münîr îçînde sebbâh!
Ey safha-î vechî âyet-î nûr,
Cebhende meâl-î kevn mestûr;
Çeşmînde zîyâ-yı sermedîyyet;
Sönmez ebedî sîrâc-ı kudret,
Lâhût île âşînâ nîgâhın,
Ecrâm şühûd-î întîbâhın!
Her dem lemeân eder o merdüm,
Mîhrâkı da zâhîrât-ı encüm!
Her subh gelîr nesîm-î dîlcû
Dûşunda şemîm-î nâz-ı gîsû.
Eyler yenîden hevâ-yı dîdâr
Bîr nefha île benî hevâ-dâr!
Sevdâ kesîlîr bütün süveydâ,
Gûyâ açılır nîkàb-ı Leylâ.
Kehvâre-î dîlde nâîm ümmîd
Eyler uyanıp fîgânı teşdîd.
Susturmak îçîn o tıfl-ı zârı,
Kalkar ararım leyâl-î târı!
Ey leyl, vakàrının mîsâlî,
Yâhud bana karşı înfîâlî!
Vaktâ kî eder revâk-ı deycûr
Altında yatan cîhânı mahmûr,
Etrâfta kalmayınca bîr ferd,
Hem-râhım olur hayâl-î şeb-gerd,
Kalkar, gezerîm garîb ü tenhâ;
Bîr yer bulurum sükûnet-ârâ.
Fevkîmde semâ-yı encüm-âlûd;
Pîşîmde rîdâ-yı leyl-î memdûd;
Yâdımda neşâîd-î kemâlîn;
Karşımda hayâl-î yâl ü bâlîn;
Âzâde kuyûd-î mâsîvâdan,
Bî-gâîle havftan, recâdan;
Bîr bezm-î fütûh açar kî vîcdan:
Lebrîz-î safâ-yı aşk olur can.
Tasvîr değîl o zevkî, hattâ
Mümkün olamaz tasavvur aslâ!
Yâ Rab o ne feyz-î cûş ber-cûş!
Yâ Rab o ne leyle-î zîyâ-pûş!
Yâ Rab o ne cîlve cîlve envâr!
Yâ Rab o ne lem’a lem’a dîdâr!
Yâ Rab o ne encümen, ne âlem!
Yâ Rab o ne mahfîl-î muazzam!
Ey leyl, nehârın olmasaydı…
Ey neşve, humârın olmasaydı!
Bîdârın îken uyanmasaydım;
Dünya varmış înanmasaydım!
Ey yâr-î vefâ-güzîn-î cânım,
Verdîyse melâl dâstânım,
Mu’tâdın olan înâyetînle
Susturma bu rûh-î zârı, dînle!
Hep velvele-î hayât dînse,
Düşmez bu zavallı rûh, ye’se.
Olmazsa zemîn, zaman müsâîd;
Feryâdına âsüman müsâîd!
Gönder bana sen de neyse derdîn…
Yâdında mı bîr zaman ne derdîn?
Müstakbelî almayıp hayâle!
Gel bîz dalalım bu hasbîhâle!
Edvâr-ı hayât perde perde…
Allâh bîlîr ne var îlerde.
Bîlemedîk» demek olan bu îbâre île «Senîn yücelîğînî, gereğînce bîlemedîk yâ Rabbî! » îfâdesîne îşâret edîlmektedîr.
