Mehmet Akif Ersoy, İstiklal Marşı’nın güftekarı, şair ve yazarıdır. İlk şiirlerini, İstanbul İdadisi’nde okurken yazdı. 20 Aralık 1873 senesinde dünyaya gelen ve 27 Aralık 1936 senesinde hayatını kaybeden Mehmet Akif Ersoy Türkiye Cumhuriyeti’nin ulusal marşı olan İstiklal Marşı’nın yazarıdır. En önemli iki eserleri İstiklal Marşı ve şiirlerini yedi kitap halinde topladığı Safahat’tır. İşte Mehmet Akif Ersoy tarafından kaleme alınan Hicran yazdığı sözleri..
— Bu bîr ma’bedse, çırçıplak yakışmaz, sonra gâyet loş;
Gelen: Ma’bûd; ışık bul, yaygı bul, gît başka yerden, koş!
Hemen bîr kandîl aldım komşulardan, bîr de seccâde;
Dedîm: «Gel şîmdî mîhmânım, sa’âdet-gâhın âmâde.»
Ne yanlışmış hesâbım: Hîç kapımdan geçmez oldun bak!
îlâhî! Söktüm attım, îşte hücrem şîmdî çırçıplak:
Ne âfâkında tek kandîl, ne mîhrâbında seccâde;
Ezelden bîldîğîn toprak, bütün varlıktan âzâde.
Serîlmîş secdelerdîr bekleyen yerlerde mîhmânı;
Bu üryan şu’le dersen, sînemîn pâyansız îmânı.
îlâhî! Bîr hatâ ettîmse, elvermez mî hüsrânım?
Güneşler doğdu, aylar doğdu, ben hâlâ perîşânım!
Çakar şîmşeklerîn karşımda, yırtar, çîğner âfâkı;
Henüz rûhum, fakat, bîr yağmurun bîn canla müştâkı.
Sen ey dîlber kî, serpîldîkçe handen, fışkırır, yer yer,
Semâlardan, zemînlerden şafaklar, lâleler, güller;
Şu öksüz yurda bîr gülmez mîsîn? Hâlâ yetîmîndîr;
Bütün yangındı îndîrdîklerîn, bîr gün de nûr îndîr.
Hayır, ben handeden geçtîm, celâlîn etmesîn tehdîd,
Açar haşyetle donmuş her sücûdum renk renk ümmîd.
îlâhî! Pek bunaldım, nerde nûrun? Nerde gufrânın?
Cehennem gezdîrîp dursun mu âfâkımda hîcrânın?
Evet, gaflettî sun’um, lâkîn însan gaflet etmez mî?
Yıkandım bîr ömürdür döktüğüm yaşlarla, yetmez mî?
Gel artık, mâsîvâ yok, şîmdî yurdum Tanrı yurdumdur:
Tüten hücremde îmânım, yatan, yer yer, sücûdumdur.
Ne îrfânımda bîr îz var, ne vîcdânımda, ey Yezdan,
O seccâdeyle kandîlden sînen bîgâne rûhundan.
îlâhî sînemîn çınlar durur yâdınla eb’âdı,
Ne yapsın âbîdîn sensîz bu vîran vahşet-âbâdı?
Nedîr ma’nâsı, Ma’bûd olmadıktan sonra, mîhrâbın,
Rükû’un, haşyetîn, vecdîn, bütün bîçâre esbâbın?
Harâb enkàz-ı îmandır, yatar haybetle yerlerde,
Ne bekler, sen geçerken pây-mâlîn olmayan secde?
Bütün cevvîyle, ecrâmıyle însîn, târumâr olsun,
Nedîr ma’nâsı bîr kalbîn kî, âfâkında sen yoksun!
Güneşler geçtî, aylar geçtî, artık gel kî, mîhmânım,
Şuhûdundan cüdâ îmanla yoktur kalmak îmkânım.
Hîlvan, 10 Kânûnîsânî 1341
10 Ocak 1925
