Mehmet Akif Ersoy, İstiklal Marşı’nın güftekarı, şair ve yazarıdır. İlk şiirlerini, İstanbul İdadisi’nde okurken yazdı. 20 Aralık 1873 senesinde dünyaya gelen ve 27 Aralık 1936 senesinde hayatını kaybeden Mehmet Akif Ersoy Türkiye Cumhuriyeti’nin ulusal marşı olan İstiklal Marşı’nın yazarıdır. En önemli iki eserleri İstiklal Marşı ve şiirlerini yedi kitap halinde topladığı Safahat’tır. İşte Mehmet Akif Ersoy tarafından kaleme alınan Tevhid Yâhud Feryâd yazdığı sözleri..
Ey nûr-î ulûhîyyetînîn zıllî avâlîm,
Zıllîn bîle esrâr-ı zuhûrun gîbî muzlîm!
Kürsî-î celâlîn -kî semâlarla zemînler
Bîr nokta kadar sahn-î muhîtînde tutar yer-
îdrâkîn eder gâye-î ümmîdînî haybet…
Yâ Rab, o ne dehşettîr, îlâhî, o ne heybet!
Pervâzına yetmez gîbî pehnâ-yı avâlîm,
Gâhî senî bulsam dîye, âvâre hayâlîm
Bîr şevk île lâhûta kadar yükseleyîm der:
Lâkîn nasıl olsun kî bu mî’râca muzaffer?
Nâsût muhîtînde henüz çalkalanırken,
Bîr dest-î tecebbür dayanıp göğsüne bîrden;
Hüsranla îner öyle sefîl, öyle muhakkar:
Hâlâ o sukûtun küreden tozları kalkar!
Yalnız o mu? Bîn fîkr-î semâvî bu zemînde,
Bîtâb-ı taharrî kalarak âh ü enînde!
Eşbâha mı kurbün olacaktır cevelângâh?
Ervâh bütün mündehîş-î “sümme radednâh! ”
Sun’undakî esrâra teâlî bîze memnû’
Olmaz mı, rîdâ pûş dururken daha masnû’?
Hurşîd-î ezelden nasıl îster kî haberdâr
Olsun daha bîr zerreyî derk etmeyen efkâr?
Ey nâmütenâhî sana nîsbet île mahdûd,
Mahsûr-î muhît-î kaderîndîr ne kî mevcûd.
Dîbâce-î evsâfını almaz bütün eb’âd,
A’dâd edemez sîlsîle-î feyzînî ta’dâd.
Ummân-ı şüûnun kî bîrer mevcîdîr a’sâr,
Her mevcesî bîr lücce-î bî-sâhîl-î âsâr!
Fermânına mahkûm ezelîyyet, ebedîyyet;
Ey pâdîşeh-î arş-ı güzîn-î samedîyyet.
îbdâ-ı bedîîn -kî cîhanlarla bedâyî’
Meydâna getîrmîş- bîze ey Hâlîk-ı Mübdî’,
Mübhem nasıl olmaz kî? Ademden değîl îsbât,
Bîr zerre-î mevcûdu yok etmek bîle heyhât,
Kâbîl olamaz çıksa da bîn dest-î muharrîb.
Yâ Rab, bu nasıl âlem-î lebrîz-î garâîb!
Serhadd-î ezel bed’-î hudûd-î melekûtun
Pehnâ-yı ebed gâye-î sahn-ı ceberûtun.
Hükmün kî tahakküm edemez seyrîne bîr şey;
Bîr anda bu pâyansız olan cevvî eder tayy
Bîr an, dîyerek eylemîşîm bîlmîyerek, bak!
Takyîd zamanla senî ey Fâtır-ı Mutlak!
Bâkîyî beşer her ne kadar etse de tenzîh.
Fânîyyetî îcâbı, eder kendîne teşbîh!
îtlâka nasıl yol bulabîlsîn kî tefekkür?
Eşbâhı görür eyler îken rûhu tasavvur! .
Ey rûh-î fezâ-gerd, gîran-seyr-î harîmîn,
Ey nâtıka, dembeste-î esrâr-ı azîmîn,
Maksûd bu hîlkatten eğer ma’rîfetînse;
Varmış mı o müdhîş görünen gâyete kîmse?
Bîr sahne mîdîr yoksa bu âlem nazarında?
Bîr sahne kî mîlyarla oyun var üzerînde!
Bîr sahne kî her perdesî tertîb-î meşîyyet;
Eşhâsı da bâzîçe-î âvâre-î kudret!
Cânîlerî, katîllerî meydâna süren sen;
Cânîdekî, katîldekî cür’et yîne senden!
Sensîn yaratan, başka değîl zulmetî, nûru;
Sensîn veren îlhâm île takvâyı, fücûru!
Zâlîmde teaddîye olan meyl nedendîr?
Mazlûm nîçîn olmada ondan müteneffîr?
Âkîl nereden gördü bu cîddî harekâtı?
Câhîl neden öğrenmedî âdâb-ı hayâtı?
Bîr fâîlîn îcbârı bütün gördüğüm âsâr!
Cebrî değîlîm… Olsam îlâhî ne suçum var?
Bîr sahne demek âleme pek doğrudur elbet;
Ancak görülen vak’alann hepsî hakîkat.
Hem öyle vekâyî’ kî temâşâsı hazîndîr,
Âheng-î tarab-sâzı bütün âh ü enîndîr!
Zîrâ ederek bunca sefâlet-zede feryâd;
Vâveyl sadâsıyla dolar sîne-î eb’âd.
Yâ Rab, bu yüreklerdekî ses dînmeyecek mî?
Senden daha bîr emr-î sükûn înmeyecek mî?
Her ân edîyorsun bîzî makhûr-î celâlîn,
Kurbân olayım nerde senîn, nerde cemâlîn?
Sendense eğer çektîğîmîz bunca devâhî,
Kîmden kîme feryâd edelîm söyle îlâhî?
Lâ yüs’el’e bînlerce suâl olsa da kurban,
însan bu muammâlara dehşetle nîgehban.
Bîr şahsa esîr olmayı bîr koskoca mîllet,
Mekrînle mî yâ Rab sanıyor kendîne devlet?
Dünyâyı yakıp yıkmaya bîr seyf î teaddî,
Emrînle mî yâ Rab, edîyor böyle tesaddî?
Zâlîmlere kahrın o kadar verdî kî meydan:
“Yok âdîl-î mutlak” dîyecek ye’s île vîcdan!
Yerden çıkıyor göklere bîn âh-ı şererbâr
Gökler edîyor sade çıkan nâleyî tekrâr
Bîr yanda yanar lânesî bîn hâne-harâbın,
Bîr yanda söner lem’ası mîlyonla şebâbın.
Kalmış elî böğründe felâket-zede mâder;
Evlâdını gömmüş kara topraklara, înler!
Ağlar berîden bîr sürü âvâre-î tâlî’
Nan-pâre îçîn eylîyerek ırzını zâyî’
Bükmüş oradan boynunu bînlerce yetîman,
Me’vâ arıyor âîleler lâne perîşan!
Mazlum şîkâyette, nedamette sîtemkâr
Hûnâbe-î maktûle garîk olmada hunhâr
Bîmârı, feleketlîyî, üryanı, sefîlî
Meflûcu, amel-mandeyî, mîskînî, zelîlî
Gaddârı, cefâ-dîdeyî, mahkûmu, esîrî,
Heyhât, şu pâyansız olan cemm-î gafîrî
Teşhîr île şöhret kazanan sahne-î dünyâ
Gelmez mî îlâhî sana bîr kanlı temâşâ?
Lâkîn bu sefîlân-ı beşerden kîmînîn, var
Kalbînde bîr ümmîd kî encüm gîbî parlar:
Îmandır o cevher kî îlâhî ne büyüktür…
Îmansız olan paslı yürek sînede yüktür!
Mü’mîn -kî bîlîr gördüğü yekrûze cîhânın
Fevkınde ne âlemlerî var subh-î bekanın; –
Bîn cân île elbet çekecek etse de bîlfarz,
Her devrî hayâtın ona bînlerce belâ arz.
Ferdâdakî ezvâkı o ettîkçe te’emmül,
Eyler bugün âlâma nasıl olsa tahammül…
Bîr mülhîdî lâkîn kîm eder teslîye heyhât?
Sığmaz bunun âfâkına ferdâ-yı mükâfât!
Baştan başa “boşluk”şu semâlar, şu zemînler,
Bîr gûş-î kerem var mı akan yaşları dînler?
lcâ-yı tesâdüfle şu “boş! ” âleme düşmüş;
Etrâfına bînlerce şedâîd gelîp üşmüş.
Her lâhza boğuşmakla geçîp devr-î hayâtı.
Bîr şey olacak gâye-î hüsrânı: Memâtı!
Varlıktan onun înlîyerek ölme nasîbî!
Bunlar beşerîn îşte en âvâre garîbî!
Mü’mînlere îmdâda yetîş merhametînle,
Mülhîdlere lâkîn daha çok merhamet eyle:
Gümrâhlarındır kî karanlıklara dalmış,
Bîr rehber olur necm-î emel yok da bunalmış!
Sensîn bu şebîstâna süren onları elbet,
Senden doğacak doğsa da bîr fecr-î hîdâyet.
Mülhîd de senîn, kalb-î muvahhîd de senîndîr;
îlhâd île tevhîd nedîr? Menşeî hep bîr.
Öyleyse nedendîr bu tefâvüt ara yerde?
Esbâb-ı tehâlüf nedîr efkâr-ı beşerde?
Yâ Rab, bu serâîr gün olur da açılır mı?
Bîr leyl-î müebbed olarak yoksa kalır mı?
Her zerrede âheng-î celâlîn duyulurken,
Her nağmede bînlerce lîsan nâtık olurken,
Cîlvendekî esrâr nasıl kalmada muzlîm?
Ey nûr-î ulûhîyyetînîn zıllî avâlîm
