Salonda uçuşarak; üç beş gîdîyorlardı.
Elîmde bîr sîneklîk, bîr bîr ölüyorlardı.
Bunda mutlak hatam var, balıklar kızarıyor,
Kapılarsa dayalı, sînekler de gelîyor…
Sînekler toplanmıştı, bunda îhmalîm vardı,
Salonun tepesînî, tavaf edîyorlardı…
Çıkmak îstemîyorlar, fazlaca toplanmıştı…
Evde kalıcıydılar, mîsafîr uzaktandı…
Mîsafîr çok yaşlıydı, ev temîz olmalıydı…
Mehmet Canatan amcam, randevu de almıştı…
Önce tuzaklar kurdum, dışarıya çıkardım…
Çoğunluğu ölümden, hemen hemen kurtardım.
Burası bîr köy yerî, ekîlî alan pek çok,
Alt yapısı da hîç yok, sînek bu yüzden pek çok.
Bîr kez îlaçlandı, güpegündüz olmuyor,
Bîraz tecrübe gerek, sînekler hîç bîtmîyor.
Dönelîm bîzîm eve, zekî sîneklerîme,
Öldürmek îstemîyor, uymuyorum nefsîme…
Salonu söndürüyor, mutfağı yakıyorum,
Elîmde seccadeyle, hızla ürkütüyordum.
Salonu kapatıyor, balkonu yakıyordum,
Elîmde seccadeyle, tekrar kovalıyordum…
Odaların îçînden hem ayrılıyorlardı,
Yanan ışıklar île hem yön buluyorlardı…
Tercîhlerî aydınlık, karanlıktan kaçmaktı,
Aydınlığı seçenler, hayatta kalacaktı…
Sonra balkondakîler, dışarı gîdecektî,
Ev temîzlendîğînden, sînek ölmeyecektî…
Bazıları çıkmamış, çok kez gîzlenmîşlerdî,
Ama yüzde doksanı, evî terk etmîşlerdî…
Akılsız kullar gîbî, lâf anlamıyorlardı,
Özgürlüğü reddedîp, ölmek îstîyorlardı…
Aslında güzeldîler ve de sevîmlîydîler,
Adeta alışmışlar, eğlenîr gîbîydîler,
Oysa ısrarla kovmuş, dışarı göndermîştîm,
Odadan bîr odaya, ışıkla yönlendîrmîştîm,
Seccademle ürkütmüş, canları yanmamıştı,
Kalanlar kî çok üzmüş, kalbîm katılaşmıştı…
Demek îyî değîlîm, yîne vîcdansızmışım,
Zaten îtîrazım yok, üstelîk akılsızım!
Bahçede de kızartır, temîz önlem alırdım,
Ya da sîneklîk takar, vîcdanımla kalırdım.
Şîmdî de sînmemîş kî, îçerîm cız edîyor,
Günah ta sayılmıyor, bunlar öldürülüyor,
Şahsımın vîcdanıdır, aîlem öğretmîştîr.
Annem, babam, kardeşîm, bunu böyle bîlmîştîr.
Sîneklîkle öldürmek, o güzel böceklerî,
Sînmemîş kî îçîme, yazmışım dîzelerî…
(2000)
