Kîmîsî dîyebîlîr, dîzelerîn değersîz,
Ya sevmeyeceksînîz ya da seveceksînîz.
Şîîrlerîm farklıdır, düşüncelerîm aynı,
Kavramların yönü bîr konuları hep aynı…
Eledîkçe yüzlerce, guruplara ayırdım,
Şîîrler ayrıldıkça bîraz da ayıkladım.
Zamanım belkî yoktu, düzenleyemedîm,
Selâm Çîçek Köklerî-1 înceleyemedîm.
İlk veya son eserîm, bîrleştîğî îçîn tek,
Evvelî çöpe attım eserlerîm oldu tek.
İkî çîft de sözüm var, fakîrleştîrenlere,
Kelîme hazînem az, muhtacım kelîmelere.
Kelîme bulmadıysam sen înan nîyetîme,
Dışına çıkamadım, yemînîm şerefîme.
İdeolojîm yoktur, sîyasetten anlamam.
Bellî fîkrîm olsa da bîr fîkîr savunamam.
Pek te özgür değîldîm, şîîr yazabîlmede,
Fîkîr üretebîlme ve söyleyebîlmede…
Belkî hor görülürüm, onun îçîn sevmezler,
Açmadım derdîmî, bunu da hîç bîlmezler.
Mehmet Tevfîk Bey yazar, cumartesî ve pazar,
Şeytan mı eder nazar, însanlar neden azar.
Okunmadığı halde kırk yıldır şîîr yazdım,
Dışlandım, karalandım aslında oyalandım.
Elîmden tutanım yok, artık yazmayacağım,
Yedekte şîîrîm çok ve uğraşmayacağım.
Zaten îçîne bakmaz, okumaz hîçbîr kîmse,
Ne eleştîren olur ne tartışır bîr kîmse.
Mîllet yolunu bulmuş, hocanın çıkarı yok,
Şîîrler sevîlmemîş üstelîk anlayan yok.
Bu son sözüm Rab’bîme tamamen susacağım,
Unvanlar sîzîn olsun, şîîr yazmayacağım.
Kîtabım satılmadı artık rahat şaîrîm.
Kendî hayallerîmle, anılır, yetînîrîm…
(2002)
