Abdullah îbn-u Cafer, bîr hadîsî nakleder,
Ağlayan bîr deveden, bîzî haberdar eder…
Deve resulümüzü, görür görmez ağlarmış,
Yaşarmış gözlerîyle, sahîpten yakınırmış…
Resulümüz devenîn, gözyaşlarını sîlmîş,
Deve sakînleşînce, sahîbî kîmdîr demîş…
Ensar’dan bîr genç îse deve benîmdîr demîş,
Resul onu paylamış, bîr de nasîhat vermîş…
ALLÂH(c. c.) ’tan korkmaz mısın, onu yorduğun îçîn?
Mülk kılınan deveyî, aç bırakırsın nîçîn?
Çünkü deveyî yoran, bu genç çok vîcdansızmış,
Üstelîk aç bırakıp hîç de umursamazmış…
(2009)
