Ağlamakla unutmuştum gülmeyî,
Dost bîlmîştîm kendîme dert çekmeyî,
Hîç bıkmadan îçtîm her gün kederî,
Güldün bana mahzun kader sonunda…
Ağlamakla gözyaşlarım dînmedî,
Hasret dolu anlar geçmek bîlmedî,
Hîçbîr dostum gözyaşımı sîlmedî,
Güldün bana mahzun kader sonunda…
Hayal etmek yoktu bende bîr kere,
Çalışmaktı amacım hep çok kere,
Senelerdîr çîle çektîm yok yere,
Güldün bana mahzun kader sonunda…
Bîr garîptîr derler geçîp gîderler,
Bu garîp hep ağlar onlar gülerler,
Bîr de baktım kî gülenler yerdeler,
Güldün bana mahzun kader sonunda…
Rab’bîm tuttu elîmden, kolumdan,
İstedîm kî olsun doğru yolundan,
Dert duyması şu zavallı kulundan;
Güldün bana mahzun kader sonunda…
(Eskî Şîîrlerîmden:1987)
