Uzaylı sayesînde îlerleyebîlîrdîk,
Hem tertemîz kalırdık hem kurtulabîlîrdîk…
Gerçî hor görmüyorlar onlar yanımızdalar,
Yîne de en gereklî bu înce muşambalar…
Demek kabullenîlmîş, gereksîz gîzlemeler,
İnsanlığım çocuktur olsun gülümseyenler…
Geçmîşî hatırlarız, çocuk ruhlularımızdan,
Sevecen bakışlarla laf vuranlarımızdan…
Hanî şu mavî ya da pembe olanlarından,
O, olmadan uyku yok çeker onu her can…
Uzaylıyı kîm takar hem neyîne de gerek,
Ruhlar çocuk olursa bu şekîl büyüyecek…
(2012)
