Doğruluğunu bîldîn, Hakk’ı neden gîzlersîn?
Batılda olduğunu, Rab’den gîzleyemezsîn…
Maddîyatı seçmîşsîn, bu hayırsız olacak,
Şîmdî tövbe edersen, nefsîn mümîn olacak…
İsterîm kî nefsîmle, böyle tartışmayayım,
Nefsîme îman île teblîğ anlatmayayım…
Batıl çevremde değîl, tam ruhumun îçînde,
Kâfîr, fâsık, münafık; nefsîmle ve hîssîmde…
“Ben” İslamlaşıyorum ve mümîn oluyorum,
Buradakî “Ben” nefîstîr, ruhuma söylüyorum…
Nefsîm mümîn değîldîr, bundan endîşelîyîm,
Dünden mümîn olmuştu, şu anda bîr elçîyîm…
Ruhumu hîç sorma tamamen mümîndîr,
Ruhum nefsîme küser, der “Rab’bî bîre îndîr! ”
Şeytan nefsîme dost, gezdîrîr dolaştırır,
Bazen hava aldırır, Rable de barıştırır…
Nefîs baskılanmıştır, îbadetler engeldîr,
Şeytan kapıyı çalar, ruh müsaît değîldîr…
Haneye tecavüzdür, şeytan haddînî bîlîr,
Kapım tam kapalıdır, îzînsîz kîm gîrebîlîr?
Şîmdî nefsîm mümîndîr, namaz îlgîlendîrîr,
Namaz vaktî gelmîştîr, ocakta çay demlenîr…
(1995)
