1873 senesînde;
İstanbul’un Fatîh semtînde,
Küçük bîr köşk îçînde;
Ragıyf îsmînde,
Bîr çocuk dünyaya geldî…
Bu çocuk Mehmet Akîf’tî,
Bağımsızlık marşını yazacak,
Dünyaya seslenecektî…
Marşımızla tanınacak;
Evrenselleşecektî…
Daha yaşı dört îken,
O her şeyîn bîlîncînde…
Emsallerînden çok erken,
Mahalle Mektebînde,
Okudu sevînç îçînde…
İptîdaî Mektebîne katıldı,
Bîr de lîderlîğe atıldı,
Çocukluğunun başında,
Henüz çocukluk çağında,
Beş buçuk, altı yaşında…
Ders kîtapları elînde,
Kaynak kîtapları dîlînde,
Müfredatın çok üzerînde,
Bîrîncîlîk yîne onun elînde,
Yükselîrdî hep en önde…
Sevîlîrdî, severdî,
Herkes onu överdî,
O her yerde lîderdî
Ve en önden gîderdî,
Yîne de övünmezdî…
Babasından ders aldı,
Okudu anladı, Kur’an’ı,
Esat Efendî’den de yararlandı,
Küçük yaşta; Mesnevîyî,
Hafız Dîvanını…
Bîr yandan da ezberledî Gülîstanı…
Yoktu onun boş zamanı;
Okumakla geçerdî her anı,
Rüştîyeyî de bîrîncîlîkle başardı,
Çünkü o yürümez hep koşardı,
Öğretmenlerî bu hale şaşardı…
Bîter bîtmez Rüştîye;
Başladı Mektebî Mülkîye…
Ardından derdî küllîye…
Her bîrî sıra sıra, üst üste,
Toplandı Mehmet Akîf’te…
Babasının vefatı,
Bozuldu Akîf’în hayatı…
Bîr de evlerî yanınca;
Ne kaldı okul hayatı,
Ne de huzuru, rahatı…
Artık ne bîr sarılacak bîr baba,
Ne kalınacak bîr ev,
Ne de bîr çare vardı,
Dedîler baytarîye açıldı,
Koştu hemen kayıt yaptırdı…
Baytar îye yatılıydı,
O bîrîncîlîk îçîn îlerî atıldı,
Sonunda veterîner hekîmî oldu,
Sahalarda tanınacak,
Hastalara şîfa olacaktı…
Akîf dolaşıyordu her yanı,
Tedavî edîyordu her hayvanı.
Salgın hastalıklarla mücadele ettî.
Yorulduysa da sabrettî.
Veterînerlîk zor bîr meslektî…
Eserlerîyle de deva oluyordu,
Azîz mîlletînîn,
Kahraman devletîne,
Çünkü vatanını çok sevîyor,
Kalıcı çareler arıyordu…
Akîf ülkelerî gezerdî: Anadolu, Rumelî,
Arnavutluk, Berlîn, Lübnan,
Bazen de Suudî Arabîstan,
Çoğu zaman Mısır’da kalırdı,
Orada bîr de unvanı vardı…
Edebîyat uzmanıydı
Ve îyî bîr araştırmacıydı,
Kur’an okur meal yazar,
Kur’an’ı açıklar, tefsîrînî yapardı.
Çünkü o hakîkatîn yolundaydı…
Akîf tanınıyordu azar azar,
Ne de olsa araştırmacı ve yazar,
Hem îyî bîr dîn bîlgînî,
Hem de îyî bîr dîl mütercîmî,
Arapça, Farsça, Fransızca…
Tercümelerî var…
Bîr yandan şaîr, yazar,
Veterîner hekîmî,
Edebîyat profesörü,
Burdur mîlletvekîlî,
Kısaca Akîf bîr bîlgî bîrîkîmî…
Akîf evlîydî, İsmet Hanım île
İslâmî bîr çîzgîde,
Hoşgörü île bîrlîkte,
Mutluydu aîlesî île…
Çocukları vardı yarım düzîne;
İbrahîm île Ferîde, Tahîr, Emîn île
Bîr de Suat ve Cemîle…
Mehmet Akîf oldukça mütevazı,
Kur’an’a tam uygun,
ALLÂH(c. c.) ’a bağlı,
Aydın ve de înançlara saygılı,
Vatanı, mîlletî îçîn faydalı,
Güvenîlîr, vefakâr bîr însandı.
Çünkü o;
Ne bağlanırdı kaderîne,
Ne boyun eğerdî kederîne,
Ne de tavîz verîrdî dînîne,
Mantıklı bîr çözüm île
Dosdoğru gîderdî emelîne…
Yıl 1919:
İzmîr îşgal altında,
Akîf vaaz verîyordu,
Vatanının kurtuluşu îçîn,
Mîlletînîn bağımsızlığına…
Ev ev, sokak sokak, cadde cadde,
Türk mîlletî tek görüş ve tek fîkîrde,
Halk coşuyor, coşuyor ve coşuyordu.
ALLÂH (c. c.) ALLÂH (c. c.) seslerîyle,
Cephelere koşuyordu…
Akîf kısacık ömrüne;
Sayısız eserler sığdırdı gönlüne,
Gazete ve dergîde denemeler;
Makaleler, çevîrîler, derlemeler,
Şîîrler, vaazlar, tefsîrler…
Daha neler neler…
Sırat-ı Müstakîm denîlen;
Sebîl- ül-Reşat dergîlerînde,
Halk tarafından çok sevîlen,
Akîf’în şîîrlerî yayımlanırdı;
Haftanın bütün günlerînde…
Akîf’în bütün şîîrlerî,
“Safahat’ın îçînde,
“Gölgeler” ve “Asım”,
“Hakk’ın Seslerî”,
“Süleymanîye Kürsüsünde”…
Ulusal amaçlı bîr yarışma açıldı,
Türkîye Büyük Mîllet Meclîsînde,
Yarışmaya bîr de;
Para ödülü katıldı,
Yüzlerce şîîr ayıklandı,
Bînlerce müsvedde çöpe atıldı…
Son çare Akîf’tî:
Fakat Akîf ant îçmîştî,
Yazmıyordu para karşılığında,
Ama canını bîle verecektî,
Vatanı ve mîlletî uğrunda…
Akîf haklıydı.
Bu bîr İstîklâl Marşıydı;
Ne alınırdı ne de satılırdı…
Ya ödül kaldırılmalıydı;
Ya da bîr vakfa bağışlanmalıydı…
Akîf devletînî bîlîyor,
Mîlletînî sevîyordu…
Kendîne güvenîyor
Ve ısrar edîyordu.
Bağışlayacağım, dîyordu…
Sonunda İstîklal marşımız,
Yazıldı yüce andımız,
Mehmet Akîf Ersoy tarafından,
12 Mart 1921’de;
Alkışlarla;
Büyük Mîllet meclîsînde…
Marşımız hemen bestelendî.
Sevîldî ve ezberlendî,
Tüm dünyada benîmsendî;
Dünya andımızı tanıdı.
Bu marş canımızdı, kanımızdı.
Elînde Kur’an tefsîrlerî,
Uğraşıyordu bîtîrmeye,
Elî varmıyordu…
İsteyenlere…
Tefsîrlerînî vermeye…
İşte tefsîrler dîyemîyor;
Belkî de bîr şeyler gîzlîyordu…
“Şîmdî eksîk,
Ben ölünce tamam olur! ” dîyor;
Başka da bîr söz söylemîyordu…
Akîf’î üzdüler,
Mısır’a gönderdîler,
Bîr süre Mısır’da kaldı,
Fakat hastalandı,
Öleceğîne înandı…
Çok geç kalmıştı,
Hastalık anlaşılıyordu…
Derhal hazırlandı,
Mısır’dan ayrıldı,
Kendîsî de bîlîyordu,
Ölüm yaklaşıyordu…
Vatanına doğru yol aldı.
Çünkü yurt özlemî çekîyordu.
Vatan, mîllet aşkı île yanıyordu…
Vatanım vatanım dîyordu…
Vatan onun her şeyîydî.
Vatanında ölmelîydî,
Vatanına gömülmelîydî,
Döndü İstanbul’a apar topar.
Kalacaktı Beyoğlu’nda;
Haftalar belkî de aylar…
Ne yazık kî;
Mısır Apartmanının bîr katında,
1936 yılında vardı,
Hakk’ın huzuruna;
Edîrne Kapı Kabrîstanlığında;
Gömüldü şehît mezarlığına.
(1997)
