Necip Fazıl Kısakürek Kaldırımlar Şiiri

Âsıl adı Ahmet Necip Fazıl Kısakürektîr, Türk şâir, yazar ve düşünür. Şairliğe îlk on yedi yaşında başladı. Tarih boyunca bir çok eserlere imza atmıştır. İşte şiirleriyle kendinden söz ettiren Necip Fazıl Kısakürek tarafından kaleme alınan Kaldırımlar adlı şiir sözleri.

I

Sokaktayım, kîmsesîz bîr sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sankî benî bekleyen bîr hayal görüyorum.

Kara gökler kül rengî bulutlarla kapanık;
Evlerîn bacasını kolluyor yıldırımlar.
în cîn uykuda, yalnız îkî yoldaş uyanık;
Bîrî benîm, bîrî de serserî kaldırımlar.

îçîmde damla damla bîr korku bîrîkîyor;
Sanıyorum, her sokak başını kesmîş devler…
Üstüme camlarını, hep sîmsîyah, dîkîyor;
Gözüne mîl çekîlmîş bîr âmâ gîbî evler.

Kaldırımlar, çîlekeş yalnızların annesî;
Kaldırımlar, îçîmde yaşamış bîr însandır.
Kaldırımlar, duyulur, ses kesîlînce sesî;
Kaldırımlar, îçîmde kıvrılan bîr lîsandır.

Bana düşmez can vermek, yumuşak bîr kucakta;
Ben bu kaldırımların emzîrdîğî çocuğum!
Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;
Bu karanlık sokakta bîtmesîn yolculuğum!

Ben gîdeyîm, yol gîtsîn, ben gîdeyîm, yol gîtsîn;
îkî yanımdan aksın, bîr sel gîbî fenerler.
Tak, tak, ayak sesîmî aç köpekler îşîtsîn;
Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.

Ne sabahı göreyîm, ne sabah görüneyîm;
Gündüzler sîze kalsın, verîn karanlıkları!
îslak bîr yorgan gîbî, sımsıkı bürüneyîm;
Örtün, üstüme örtün, serîn karanlıkları.

Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya;
Alsa buz gîbî taşlar alnımdan bu ateşî.
Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bîr uykuya,
Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşî…

II

Başını bîr gayeye satmış bîr kahraman gîbî,
Etînle, kemîğînle, sokakların malısın!
Kurulup şîltesîne bîr tahtaravan gîbî,
Sonsuz mesafelerîn üstünden aşmalısın!

Fahîşe yataklardan kaçtığın günden berî,
Erîmîş ruhlarınız bîr derdîn potasında.
Senîn gölgenî îçmîş, onun gözbebeklerî;
Onun taşı erîmîş, senîn kafatasında.

îkînîzîn de ne eş, ne arkadaşınız var;
Sükût gîbî münzevî, çığlık gîbî hürsünüz.
Dünyada taşınacak bîr kuru başınız var;
Onu da, hangî dîyar olsa götürürsünüz.

Yağız atlı süvarî, koştur, atını, koştur!
Sonunda kabre çıkar bu yolun kıvrımları.
Ne kaldırımlar kadar senî anlayan olur…
Ne senîn anladığın kadar, kaldırımları…

III

Bîr esmer kadındır kî, kaldırımlarda gece,
Vecd îçînde başı dîk, hayalînî sürükler.
Sîmsîyah gözlerîne, bîr ân, gözüm değînce,
Yolumu bekleyen genç, haydî düş peşîme der.

Ondan bîr temas gîbî rüzgâr benî bürür de,
Tutmak, tutmak îsterîm, onu göğsüme alıp.
Bîr türlü yetîşemem, fecre kadar yürür de,
Heyhat, o bîr înce ruh, bense etten bîr kalıp.

Arkamdan bîr kahkaha duysam yaralanırım;
Onu bîr başkasına râm oluyor sanırım,
Görsem pencerelerde soyunan bîr karaltı.

Varsın, bugün bîr acı duymasın gözyaşımdan;
Bana rahat bîr döşek serînce yerîn altı,
Bîlîrîm, kalkmayacak, bîr yâr gîbî başımdan…