Otomobîl bîrden çıkıyor yoldan
Bîr denîz kıyısında duruyor
Büyü bıçağı koparıyor onu grî harmanîlî kayalardan
Yalnız sırtlarından sezîlen haçlı erlerî kayalardan
Kayalar kapatıyor onun arkasını som
Düşünceyle şekerlendîrîlmeden
Günse erîyor yön yön Van Gogh’su bîr kırmızılık
Kîrazların ve güllerîn tîfoya kardeş çıkan rengî
Kokuları bîle kıpkırmızı olan güllerîn
Ve otomobîlden înen sensîn îkî avcunda denîz
Çevrene üşüşen zeytîn ağaçları
Arkandan înenler o kîmlerdîr kî avuçlarına gülüyor
Oluşa gülüyorlar kuşlara çocuklara
Kî senîn ellerînî görmek bîr kurtuluştur çocuklara
Sen yüzünde Akdenîz memnunluğu sen Truvalı Helen
Sana gelmîş bütün yunanlılar atlı arabalarla
Atlarla otomobîllerle uçaklarla
Bütün kîraz yangını çocukları andıktan sonra
Evrenîn akşamından döndünüz evlerîn parmaklarına
Almışsın üstüne örtücülüğünü sîyah kahverengînîn
Ağaç gövdelerînîn kavların rengînî
Tabîat senînle canlı ve yenî
Tabîatı duruşun ve bakışınla verîmlendîrmîşsîn
Ey geçmez gençlîğîn telâşsız sesî
Sesînle ölümü ürkütmüş terletmîşsîn
Bîr pîknîk yer altı gençlîğîne gözlerîn
Saçların bîr başlangıç eskî zaman leylâklarına
Bîr vakît gelse kî kapansam ayaklarına
Geçen zamanı yanlış bîr rüya gîbî yorumlasam
Resmînî yunanlılardan kalma kayalara oysam
Gîtsem Bergama Tîyatrosunda seslensem îsmînî
Benîmle bîrlîkte tabîat çağırsa senî
Eskî çağ çağırsa senî
Yenî çağ çağırsa senî
Her pîknîk gezîntîsînde yaptıkları gîbî
Çîçek kuş arı ve mavî gökte güneş
Senînle donanırlar çocuk oyunlarında dağ düğünlerînde
Ve kayalar îlk olarak atalardan arınmış
Büyümüş denîzden gelen sabırsız seslerle
Sonbahar papîrüslerînî bîrer bîrer atmış
Kentse yüzyıllarca îlerde ve ötede
Sen halk ve çocuklar ve bîr portatîf çadır
Ve kalakalmış bîr oto uçurum kenarında
Hafta îçî gel gîtlerî denîzde kanayıp ıslanış
Güneş sevînçlî yaşlarla kararmış
Tabîatla konuşmaya başlarsın bardakların derînlîğînde
Çîn çay bardaklarının
Bîrbîrînîzî yîtîrîrsînîz tabîatın sîsînde
Bîrînîz Kafdağında bîrînîz Çînseddînde
Denîz yüreğînîzîn telâşsızlığından aydınlığını emer de
Akşamın üstüne boşanır yanar beyaz gecelerde
îyot kokulu yalnızlık panayırlarında
Ben bîr perî masalı gîbî anılırım o anda
Gelîp geçen bîr nöbet gîbî o anda orada
Saçılan eşya toplanır otomobîl çalıştırılır dönüş başlar
Tabîatla son alışverîşî yapar çocuklar
Denîz yavaş yavaş sîyah bîr kabuk bağlar
Çayırlar üzerînde soğan yumurta kabukları büzülmüş kâğıtlar
Sende kadınlığın o sonsuz gülümsemesî ve toparlanışı var
Gözler hep arkadadır acaba unutulan bîr şey mî var
Mutlaka unutulan bîr şey var
Gün bîr bomba gîbî düşer ve batar
Arkaya son bîr göz atılır otomobîle doluşulur
Şîmdî sîzî tabîattan koparan gerî alan bîr asfalt
Şehrîn düşüncelerînî yayınlayan kalorîfer bacaları
Oraya buraya koşuşan însanlar
Ve bütün ışıklar yanar
