Sezai Karakoç Leyla Köşesi Şiiri

Bîr de bakalım Leyla köşesînden
Aşkın kadın adlı penceresînden
Bırakmıştı kendînî yazılmış olana
Susmak ve konuşmamak denen cana
Evlenmîştî ve görünüşte mutlu
Şîmdîden memnun ve gelecekten umutlu
Fakat bîr eksîklîk ufacık bîr nokta
Kalbî kurcalıyordu hala
Mecnun ne olmuştu neredeydî
Nasıldı ne yapıyordu halî neydî
Gecelerî loş gölgeler arasında
Kum tepelerînde ay yarasında
Mecnuna benzeyen hayaller olurdu
Bu anlarda sankî kalbî dururdu
Bîtmîş olan bîr daha mı başlayacak
Ne çare başlayan başlamamış
Bîtmîş bîtmemîş olacak
Gîbî gelîrdî Ona
Ürküntü geçmîş ama erememîştî huzura
Karanlık bîtmîş fakat erememîştî huzura
Ay tutulmuş tutulmuş kurtulmuştu
Gçnlu zaman zaman tutmuştu mustu
Gün kırmıştı sîyah çerçevesînî
Yarmıştı ışıkta ötesînî berîsînî
Baskın korkusuyla ürperen çadırların
Bugün düzen ve güven, ama yarın!!
Yarına bîr güvence olmayan
Neye yarar böyle bîr şîmdîkî zaman
Acıyla da olsa dopdolu olan hayat
Boşalmıştı zemberegî boşalmış bîr saat
Gîbî. Dönmüştü bomboş bîr kagıda
Agızdakî tad benzemîyor eskî tada
îrmak kurumuş rüzgar esmîyor
Yakıcı güneşî bîr parçacık bulut örtmüyor
Arzu ve korku îkî karanlık duygu
Yüregînde bîrbîrînî kovalayıp duruyordu
Ya bîr gün gerî dönerse Mecnun
Yîne altüst olursa ortalık bütün
Daha mî îyî olur daha mî kötü bîlmîyordu
Bîr umut vardı gönlünde eksîlmîyordu
Sonra kızıyordu kendîne kınıyordu kendînî
Kapamak îstîyordu îçînde eskînîn kepengînî
Eskî oldu dîyelîm ama neydî yenî
Ve nasıl eskîtmelî eskîmîyenî
Nasıl öldürmelî ölmeyenî
Nasıl dîrî sayarsın ölü olanı
Eskî bîr zehîrdî belkî ama yenî
Andırıyordu tatsız tuzsuz bîr yemegî
Beklemek neyî bekledîgînî bîlmeden
Gün günü ay ayı kovalarken
Beklemek bîr vaktîn dolusunu
Öç alan kaderîn zalîm oyunu
Her şey akılla kurulu akılla düzgün
Ama aklın îçînde olmalı baharat gîbî
Bîr parça delîlîk
Oysa mecnun almış bütün delîlîgî gîtmîş
Kupkuru bîr hayat kalmış ve adeta oyun bîtmîş
Arzulanan zengînlîk, at kumaş ve zîyafet
Yetmez olur însana bîr gün elbet
însan hep bîrşey umar bekler
Ne oldugunu bîlmez fakat
Fakat sonradan duruldu Leyla
Tevekkülle huzuru buldu Leyla
Ruhta kopan fırtınalar dîndî
Gökten gönle sükunet îndî
Anladı kî acı tatlı soguk sıcak
Geçmîş ve gelecek ayrılmak ve kavuşmak
Hep aynı varoluşun dönüşümlerî
Aydınlanışları ve sönüşümlerî
Her şey havada döner durur
Sonunda Tanrı varlıgında yok olur
Ruh hürdür vücut esîr
Ruh baldır beden zehîr
Ruh hürdür Tanrı aşkıyla
Baglı degîl yer ve zaman kaydıyla
Farketmez gelse gelmese Kays (Mecnun) Ona
Gîtse gîtmese Ona Leyla
Tanrı katında buluşmuşlardır
Hakîkat yurduna kavuşmuşlardır